Chapter nineteen

‘Ik dacht dat je alleen ging.’ En Peter stopt abrupt. Ik voel tranen opkomen maar boos slik ik ze weg. Ik mag nu niet huilen, zeker niet wanneer hij er bij is. ‘Ik zocht Pruna.’ Zei ik zacht. ‘Hier?’ vraagt hij verbaasd. ‘Ze is nergens te vinden in het kasteel en kijk.’ En wijs naar de kleine hondenpootjes in de sneeuw. Hij slikt en kijkt me aan. ‘Maar hoe?’ ‘Ik weet het niet.’ ‘De deur stond open.’ Zegt hij dan plots. ‘De deur van de kast.’ Zegt hij wanneer hij mijn hoofd ziet. ‘Pruna moet hier ergens zijn.’ Zeg ik dan angstig. ‘Jullie gaan mijn huis niet zonder mij vinden.’ Hoor ik achter me, als ik me omdraai staar ik weer in het gezichtje van de bever. ‘Maar.. mijn hondje dan..’ ‘Hond? Wat is een hond?’ ‘Een klein beestje met zachte haartjes, twee oren, twee ogen en een klein schattig zwart neusje.’ De bever kijkt me bedenkelijk aan. ‘Weet je het zeker dat je het over een hond hebt en niet over een bever.’ Ik rol met mijn ogen. ‘Laat maar, we volgen je wel.’ Zeg ik dan. Hij knikt en rent dan voor ons uit de sneeuw in. ‘De hond mag niet in het kasteel ea.’ Zeg ik dan tegen Peter wanneer we verder stappen, de bever achterna. ‘Hoe kom je daarbij?’ ‘Macready..’ ‘Van haar mag niks, van de professor mocht het echt geloof je me niet?’ ‘Niet echt, je doet de laatste tijd nogal bazig en raar.’ Ik zie dat hij schrikt omdat ik dit zeg en zoals ik al verwacht had kijkt hij snel de andere kant uit. ‘Hier is het.’ Zegt de bever dan. ‘Niet bang zijn, de andere zijn ook al binnen.’ Het is nog mooier als we binnen zijn. Van buitenaf ziet het er klein uit, maar hier binnen is het net goed om te staan. Mevrouw bever is al druk bezig met thee te zetten en Susan en Lucy zitten rustig aan de tafel. Edmund zit in een hoekje van de ruimte, hij vindt het hier niet gezellig en dat zie je meteen. ‘We zijn heel blij dat jullie er eindelijk zijn..’ begint mevrouw bever. ‘Hoe komt het dat jullie met vijf zijn.’ ‘Ze hoort niet bij ons.’ Reageert Susan dan en kijkt meteen mijn kant uit. Ik voel hoe mijn ogen weer willen tranen en zoals altijd probeer ik ze weg te slikken wat nu niet meer gaat en ik draai me om en loop uit het huisje van de bevers.