The Fourth Wedding

Voor Charlies bruiloft moesten alle Weasleys naar de andere kant van het continent. Ileana, de Roemeense bruid, droeg een vuilroze jurk die haar bruine teint mooi naar voren bracht. De korte voorkant was erg handig, want hij voorkwam dat ze over de zoom zou zijn gestruikeld terwijl ze haast door de zaal heen rende om bij haar toekomstige te kunnen zijn. Er steeg wat gelach op om haar enthousiasme, maar als de ambtenaar niet was begonnen te spreken had Charlie haar waarschijnlijk al gekust zodra ze tegenover hem stond. Toen het vijf minuten later eindelijk zo ver was zag het er naar uit dat hij zijn kersverse bruid helemaal niet meer wilde laten gaan, wat de aanleiding was voor een tweede golf van gegiechel.
      Ondanks het feit dat de helft van de gasten Roemeens was en slechts gebrekkig Engels sprak was er geen enkel tafeltje waar slechts één nationaliteit vertegenwoordigd was. De communicatie verliep moeizaam, maar dat stopte niemand het toch te proberen. Eveneens zorgde het voor veel hilariteiten; des te meer toen de avond vorderde en de wijnvoorraad steeds sneller zijn einde leek te naderen. Percy was blij dat Oliver nog steeds zijn eerste glas in handen had, want hij had inmiddels een redelijke ervaring met het effect van alcohol op de Keeper.
      ‘Weet je dat dit de eerste bruiloft van een van je broers of zussen is waar ik geen uitnodiging voor heb gekregen?’ merkte Oliver op.
      ‘Je bent wel uitgenodigd,’ sprak Percy hem tegen. ‘Jouw naam stond ook op de mijne.’
      ‘Dat weet ik.’
      ‘Maar je had liever een eigen brief gehad?’ viste Percy.
      ‘Nee, dat was niet wat ik bedoelde.’ Oliver zette zijn glas weg en pakte Percy’s hand. ‘Ik -’
      ‘Poti sa treci de sare?’
      De beide mannen keken eerst het mollige vrouwtje dat had gesproken en daarna elkaar aan. ‘Sorry?’ vroeg Oliver.
      De vrouw keek even naar haar bord en begon toen haar hand erboven op en neer te bewegen, in een poging uit te beelden wat ze wilde. Ze keek Oliver hoopvol aan, maar zowel hij als Percy kon alleen zijn hoofd schudden. De Roemeense leek even na te denken en scheen toen opeens het juiste woord gevonden te hebben. ‘Sout!’
      ‘Wat?’
      ‘Sout.’
      ‘Zout,’ verbeterde Percy, terwijl hij het vaatje pakte en het voor Oliver langs naar haar toe schoof.
      De vrouw glimlachte dankbaar naar hem. ‘Multumesc.’
      ‘Nicio problema.’
      Oliver draaide zijn hoofd zo snel dat Percy bang was dat hij er een whiplash aan over zou kunnen houden. ‘Sinds wanneer spreek jij Roemeens?’
      ‘Ik spreek geen Roemeens,’ verzekerde Percy hem, ‘maar als medewerker van het Department of International Magical Cooperation was het kennen van een aantal buitenlandse uitdrukkingen vrijwel onmisbaar. Een groot deel van de communicatie verloopt over het algemeen in het Engels, dus als je mensen kunt groeten of bedanken in hun moedertaal geef je hen toch het gevoel dat je zelf ook je best doet om contact te leggen. Bovendien is het een goede manier om een gesprek te openen.’
      Oliver zweeg hierna zo lang dat Percy zich af begon te vragen of hij iets verkeerd had gezegd. Het enige wat Oliver deed was hem aanstaren.
      ‘Is er iets?’
      ‘Nee,’ antwoordde Oliver glimlachend, maar opeens leek hij zich te bedenken. ‘Of toch wel. Ga eens staan, Perce.’
      ‘Waarom?’
      ‘Omdat ik dit goed wil doen.’
      Percy begreep er nog steeds niet veel van, maar hij besloot Oliver een plezier te doen. Hij stond op. Het leek alsof Oliver hetzelfde deed - tot hij zich op één knie liet zakken. Nu begonnen zijn bedoelingen Percy te dagen. ‘Oliver -’ bracht hij verrast uit.
      ‘Sst, ik eerst.’ Oliver trok een klein rood doosje tevoorschijn uit zijn binnenzak. Eenmaal geopend toonde het een simpele gouden ring. ‘We weten allebei dat jij degene bent die goed is met woorden, niet ik. Ik zal er dan ook niet lang omheen draaien. Percy Weasley, wil je met me trouwen?’
      ‘Ik - Ik…’ Gewoonlijk was Percy een zeer eloquente spreker en had hij voor iedere situatie een uitgebreid antwoord klaar liggen, maar dit keer moest hij een paar tellen lang naar woorden zoeken tot hij eindelijk twee passende letters vond. ‘Ja!’
      Om hen heen steeg een enthousiast applaus op, maar Percy hoorde het nauwelijks. Wat hij wel hoorde was Oliver, die hem stevig omhelsde en in zijn oor fluisterde: ‘Ik hoopte al dat je dat zou zeggen.’