The Second Wedding

Percy kreeg binnen vijf maanden gelijk wat zijn verwachtingen voor Harry en Ginny betrof. Ginny droeg een gewaagde blauwe jurk met een roze patroon tijdens de bruiloft, die haar ondanks haar rode haar erg goed stond. Percy neigde persoonlijk meer naar de traditionele jurk die Hermione had gedragen, maar de bruidegom kon zijn ogen niet van Ginny afhouden en dat was waar het uiteindelijk om ging. Voor meneer en mevrouw Weasley was deze bruiloft misschien nog wel opwindender dan die van hun vorige twee kinderen. Molly had Harry altijd als een van haar zoons beschouwd, en dus bracht het haar dubbel plezier dat hij en Ginny zo gelukkig zouden trouwen. Bovendien was dit de enige keer dat Arthur een dochter naar het altaar mocht begeleiden, dus had hij zich nog meer opgedoft dan anders.
      Percy daarentegen verwachtte niet veel bijzonders. Het duurde niet lang voor hij weer als een van de weinige jonge, vrijgezelle mensen nog aan de kant zat terwijl de rest stond te swingen. Halverwege de avond zag hij met lichte verbazing dat er iemand op hem af kwam. ‘Hallo Percy. Is deze stoel vrij?’ Oliver had dit keer nog niet gedronken. Hij zag er een beetje timide uit en sprak beleefd.
      ‘Natuurlijk, ga zitten.’ Nu Oliver weer verstandig praatte had Percy er helemaal geen probleem mee gezelschap van hem te krijgen. De roodharige man was niet erg open, maar hij was zeker niet asociaal en hij kende Oliver tenslotte al langer dan vandaag, al was het dan geen echte vriendschap geweest.
      ‘Eh, ik wilde me verontschuldigen voor laatst,’ zei Oliver toen hij plaats had genomen. ‘Ik had moeten weten dat ik beter van de alcohol af kon blijven.’
      Percy had het hem al vergeven, want Oliver leek oprecht. ‘Dat is niet erg. Het was tenslotte een bruiloft. Het is gewoon dat men zich bij dat soort gelegenheden laat gaan.’
      Oliver knikte. ‘Jij werkt nog steeds bij het Ministry, hoor ik?’
      ‘Inderdaad. Ik ben sinds twee jaar Hoofd van het Department of Magical Law Enforcement, en dat bevalt me prima.’
      Oliver lachte. ‘Dat klinkt erg deftig. Ik ben nog steeds een simpele Keeper voor Puddlemore United.’
      ‘Volgens mij doe je jezelf tekort. Ik moet toegeven dat ik Quidditch niet zo nauwgezet volg als de rest van mijn familie, maar ik was vorig jaar wel bij de landelijke finale. Je hebt het inmiddels van de reservebank naar Captain geschopt en je team naar de eerste overwinning in jaren geleid. De manier waarop je die laatste bal tegenhield was trouwens ook met recht indrukwekkend te noemen.’
      Oliver grijnsde bij zoveel lof uit de mond van iemand waarvan hij zeker wist dat hij niet zou overdrijven om iemand een beter gevoel over zichzelf te geven. Voordat hij echter iets terug kon zeggen sprak er een vrouwelijke stem van achter hem. ‘Jij bent Oliver Wood, als ik me niet vergis.’
      De aangesproken persoon draaide zich om op zijn stoel en zag een aantrekkelijke blonde vrouw naar hem glimlachen. ‘Dat klopt,’ antwoordde hij.
      ‘Ik ben Sally Fields, een vriendin van de bruid. Heb je zin om te dansen?’
      Oliver weigerde beleefd maar beslist. ‘Sorry Sally, ik was net aan het bijpraten met een oude kennis.’
      ‘Je hoeft je niet gedwongen te voelen mij gezelschap te houden,’ merkte Percy op toen Sally ontevreden weer weg was gelopen.
      ‘Dat weet ik,’ verzekerde Oliver hem. ‘Maar ik heb hoe dan ook geen interesse in haar. Ik val niet op vrouwen.’
      ‘O,’ bracht Percy verbaasd uit. ‘Waarom heb je haar dat dan niet meteen verteld? Op deze manier blijft ze hoop koesteren.’
      Oliver grinnikte ongemakkelijk. ‘Ik wilde haar niet de indruk geven dat ik haar afwees vanwege jou.’
      Percy kon het niet helpen dat zijn wangen lichtjes rood kleurden. Hij wisselde zo snel hij kon van onderwerp, en de rest van de avond verliep een stuk plezieriger dan hij zich van te voren had voorgesteld. Ze praatten over van alles en nog wat en uiteindelijk wisselden ze adressen uit om contact te houden.