The First Wedding

Hermione droeg een klassieke witte jurk. Ze had haar bruine krullen opgestoken en zag er prachtig uit met Ginny en Loena als haar bruidsmeisjes. Ron stond met een dommige grijns op zijn gezicht voor het altaar op haar te wachten terwijl meneer Granger zijn dochter op de maat van de bruidsmars in de richting van zijn toekomstige schoonzoon leidde.
      Uiteraard gaven de twee stralende jonge mensen elkaar het jawoord. Op aandringen van Luna gooide Hermione haar boeket de lucht in, recht in de armen van Ginny. De jongste Weasley drukte onmiddellijk een kus op de mond van haar grijnzende vriendje, Harry Potter, en Percy kreeg de indruk dat hij zijn dure galagewaad dit jaar misschien nog wel een keer nodig zou hebben voor een bruiloft binnen de familie.
      De gasten stroomden langzaam naar de danszaal die was gehuurd voor deze bruiloft in het relatief koele maart. Nadat iedereen een stuk taart had gegeten ving de band aan te spelen en begon het gelukkige stel aan hun eerste dans. Percy kon duidelijk zien dat Ron lessen had genomen, want hoewel hij nog steeds niet zo gracieus bewoog als zijn vrouw, zette hij in ieder geval wel de juiste stappen.
      De vloer raakte steeds voller toen er meer en meer koppels invielen. Percy bleef echter doodstil aan een van de vele ronde tafeltjes in de zaal zitten, al hadden al zijn tafelgenoten hem al lang verlaten. Het was niet dat hij niet kon dansen - hij schepte er zelfs een redelijk plezier in. Het was gewoon niet iets dat hij graag in het bijzijn van andere mensen deed.
      En dan was er ook nog het probleem van de danspartner. Hoewel Percy dit zelf niet besefte, had hij zich ontwikkeld tot een vrij aantrekkelijke jonge man. Als hij niet zo gesloten was geweest had hij dan ook zeker geen moeite gehad met het vinden van een vrouw die bereid was met hem te dansen. Zijn probleem was echter dat hij van te voren al wist dat het nooit iets zou worden met welke vrouw dan ook, omdat hij op mannen viel.
      ‘Perce!’ De opgewekte stem kwam van achteren. Oliver Wood ging op de stoel naast die van Percy zitten. Oliver was een oude klasgenoot van Percy, maar ze waren nooit veel met elkaar opgetrokken op de paar keer dat Percy Oliver had geholpen met zijn huiswerk na, en daarom hadden ze elkaar na hun schooltijd ook nooit meer opgezocht.
      ‘Hallo, Oliver,’ zei Percy. Hij was op zijn hoede, want de ander zag er aangeschoten uit. Deze theorie werd enkel bevestigd door het halflege glas Firewhiskey dat Oliver in zijn hand hield.
      ‘Hoe gaat ‘ie ermee, maat?’
      ‘Goed,’ antwoordde Percy beleefd. ‘En met jou? Ik dacht van mijn broers te hebben vernomen dat je professioneel Quidditch bent gaan spelen.’
      Oliver knikte heftig. ‘Jup. Slim stel broers heb je, Perce. Goede spelers, ook. Zonde dat ze er geen carrière van wilden maken, we hadden ze goed kunnen gebruiken.’ Hij nam een grote slok van zijn drankje en sloeg met zijn hand op tafel. ‘Dus Percy, jij lijkt geen lekker wijf aan je arm te hebben hangen.’
      Percy wist dat Quidditch spelers over het algemeen niet de meest beschaafde mensen waren, maar hij kreeg toch het idee dat Oliver misschien meer dan een beetje aangeschoten was. ‘Dat heb je juist gezien.’
      ‘En waarom niet? Het is toch onaanvaardbaar dat dikke mensen zoals die daar wel iemand hebben en wij niet?’ Oliver maakte een vaag gebaar in de richting van een van Percy’s ooms. Hij had inderdaad een aantal kilo’s te veel aan zich. Normaliter zou Percy daar niet op hebben gelet en hem verdedigd hebben tegen zulke onvriendelijke opmerkingen, maar hij had deze oom nooit echt gemogen en besloot het maar te laten voor wat het was.
      ‘Ik heb er geen probleem mee hier te zitten. Ik kijk liever toe.’
      ‘Dat meen je toch niet, Perce? Kom, dan gaan wij -’ Een jonge vrouw was op de tafel af komen lopen waar Percy en Oliver zaten, waardoor Oliver abrupt vergat wat hij had willen zeggen. Zijn dronken serieuze uitdrukking maakte plaats voor een dronken grijns. ‘Hallo.’
      ‘Hoi. Ik vroeg me af of je misschien wilde dansen,’ zei het meisje met een intense blik op Oliver.
      ‘Waarom ook niet. Neem jij dit maar, Perce, dan kom je een beetje los.’ Hij zette zijn nog halfvolle glas onzacht voor Percy op tafel, waardoor een deel van de inhoud over de rand vloog, en verdween met de heks tussen de andere dansparen. Percy maakte met één zwiep van zijn toverstok het tafellaken weer parelwit. Hij raakte het glas de rest van de avond niet aan, en dacht daarna ook nooit meer aan het incident.