< Proloog >

Voor de laatste keer voor de zomervakantie hoorde ik die irritante harde schoolbel. De laatste vijf minuten hadden uren geleken. Als één van de eerste liep ik het klaslokaal uit de gang op. Ik zag mijn vriendin Lize al staan bij haar kluisje. 'Heey Lize!' Ze draaide haar gezicht mijn richting in, zwaaide en kwam naar te toelopen. 'Heey, eindelijk vakantie, dat moet gevierd worden met een smoothie bij Bounce. Kan ik Elliot ook nog weer een keer zien.' Ze droomde al weg bij het horen van zijn naam, ik vond Elliot maar eng en gevaarlijk overkomen, maar om de een of andere reden vond zij hem aantrekkelijk. 'Alleen omdat de vakantie net is begonnen, je weet wat ik van hem vind,' zei ik met een twijfelende toon in mijn stem. 'Je hebt gewoon een verkeerd beeld van hem. Je moet hem leren kennen, hij is echt heel aardig. Ik wacht wel op je bij de fietsenstalling.'
Ik liep door de gang naar de rij met kluisjes om mijn spullen te pakken. Ik begon een stuk langzamer te lopen toen ik zag dat er een jongen met een capuchon tegen mijn kluisje aanleunde. Aarzelend liep ik naar hem toe. 'Euhm sorry, maar je staat voor mijn kluisje.' Hij draaide zijn hoofd en keek me met zijn donkerbruine ogen aan alsof hij niet begreep wat ik bedoelde. 'Mag ik er bij?' Ik trok een wenkbrauw omhoog en keek hem geïrriteerd aan in de hoop dat ik iets zelfverzekerder overkwam. Langzaam ging hij rechtop staan, maar hield oogcontact. Hij was het type jongen waardoor je een omweg zou nemen omdat je hem niet wilt tegenkomen in een donker steegje. Hij keek me net iets te lang aan, gaf me zo'n enge glimlach waarbij de rillingen over mijn rug liepen en liep daarna weg. Ik keek hem een paar seconden na tot hij de hoek om liep en ik hem niet meer zag.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

'Ik wil graag een bananen smoothie.' Ze gaf Elliot een flirterige glimlach waar elke jongen bij haar voor zou vallen. 'Wat wil jij Tam? Ik trakteer.' Ik was met mijn gedachten nog bij de jongen op school. 'Tamara? Gaat het wel?' Ik schrok op en knikte als teken dat er niks aan de hand was. 'Doe mij maar een aardbei smoothie.' Ik kreeg het vreemde gevoel alsof iemand me bespioneerde. 'Ik ga vast buiten zitten, voordat er geen plek meer is.' Ik liep naar buiten en keek rond, maar de enige die ook maar enige aandacht aan me gaf was een vijfjarig jongetje, niemand was me dus gevolgd. Ik ging aan een tafeltje in de schaduw zitten en pakte de smoothiekaart die op de tafel lag. Bounce stond bekend om zijn smoothies. Normaal moest je een half uur wachten voor je eindelijk een bestelling kon doen, maar vandaag was het verrassend rustig, vooral omdat het zomervakantie was en de meeste scholieren meteen uit school hier een smoothie gingen halen. Ik legde de kaart weer op tafel maar een windvlaag blies het de lucht in en liet het drie meter verder op straat landen. Ik stond op van de stoel en liep naar de straat om de kaart weer te pakken.
'Tamara! Weg daar! Schreeuwde Lize terwijl ze de smoothies liet vallen en naar me toe kwam rennen. Ik draaide me met een ruk om en zag nog net hoe twee koplampen op me afkwamen. Ik knalde tegen de auto en viel met een klap op de grond. Vaag hoorde ik iemand mijn naam roepen, door de waas die ik voor mijn ogen had kon ik niet zien wie het was. Het leek alsof ik mijn lichaam werd uitgezogen, ik voelde niks meer. Ik probeerde mijn ogen open de doen maar het bleef zwart.
Was ik echt zo aan mijn einde gekomen?