2. school life

Ik keek naar de zon, en zag dat het tijd was om naar school te gaan. Aan de ene kant maakte dat me weer blij. Dan hoefde ik niet de hele dag in deze grot te zitten treuren. Aan de andere kant maakte het me nog verdrietiger. Al die mensen die vrienden en familie hadden die van hun hielden, deed mij des te meer denken aan hoe alleen ik was.
Snel sprong ik in het water en begon te zwemmen. Ik was niet bang om mijn grot alleen te laten; niemand zou hem vinden tussen het dichte struikgewas.
Toen ik het schoolgebouw tussen de bladeren door herkende, hees ik mezelf aan de kant. Ik pakte een handdoek uit een van de bomen(daar verstopte ik ze altijd) en begon mezelf aft e drogen. Daarna maakte ik met water mijn kleren voor die dag.
Toen ik hiermee klaar was, liep ik naar het schoolgebouw toe. Zoals altijd als ik er ‘s morgens aankwam, was het verlaten, op de concierge na. dat was ook de bedoeling. Niemand mocht merken dat ik niet eens een tas had. Mijn boeken lagen altijd in mijn locker, op school.
Ongeveer 80 jaar geleden heb ik de school gevonden. Ik zag het als nog een kans om mijn grot te ontsnappen en naar de mensen te kijken, dus ik schreef mezelf in. natuurlijk was het moeilijk geweest, aangezien ik geen ouders of echt huis had, en ik kon ook al niet zeggen dat ik 160 jaar oud was. Maar het was me gelukt. Sindsdien heb ik altijd op school gezeten. Iedere keer als ik afstudeerde schreef ik mezelf in met nieuwe gegevens en veranderde ik weer mijn uiterlijk. Soms was ik dik en klein, soms was ik dun en lang. ik moest vooral oppassen met water. Als e rook maar een druppel op mijn huid viel, veranderde ik weer en zag ik er als ieder ander zeemeermin uit: mooi en dodelijk.