001

Morgane Smith
'Deze is voor jou, omdat je mijn engel bent.' Zei m'n moeder, toen ze me een klein doosje gaf, met daarrond een grote rode strik. Ik keek haar lachend aan toen ik de strik voorzichtig van het doosje trok en daarna het dekseltje er afhaalde. In het doosje zat een kettinkje met een engeltje aan. M'n moeder haalde het kettinkje uit het doosje en deed hem bij me om. Ik keek haar stralend aan en zag ook dat zij glimlachte.'Tijdens de ingangsproeven voor de Royal Dance Academy, zal dit engeltje jou geluk brengen. Zodat je zal dansen als een engel.'Zei m'n moeder met een lach en verliet toen mijn slaapkamer. Ik stond op en begon mijn danskleding in mijn tas te doen, ik had zo les in de kleine dansschool een beetje verderop in het andere dorp. Binnekort zou ik misschien niet meer hoeven dansen in kleine danszalen, want als ik binnen zou geraken in de Royal Dance Academy, zou ik het kunnen schoppen tot een professionele danseres, iets waar ik én mijn mama al een hele tijd van droomden. Ik mag natuurlijk niet té hard van stapel lopen, want het is helemaal nog niet zeker of ik wel aanvaard wordt én of ze me wel goed genoeg vinden. Het is niets voor niks dé beste dansschool in New York. Ja inderdaad, New York. De gedachten alleen al, dat ik binnenkort misschien in New York danslessen zou mogen volgen, maken dat de glimlach op mijn gezicht alleen nog maar groter kan worden. Met een glimlach op mijn gezicht verlaat ik mijn kamer, met mijn tas in de hand. Ik zeg nog even snel gedag tegen mijn moeder en loop dan het huis uit, richting de bushalte. De bus staat al klaar om richting het andere dorp te gaan, ik spring er dan ook gelijk op en met veel lawaai en volle snelheid vertrekt de bus.

Zodra de muziek begon te spelen, zweefde ik automatisch mee en oefende ik de choreografie. Ik kende alle pasjes uit mijn hoofd en probeerde ze zo vlotjes en elegant mogelijk uit te voeren. Ik bewoog sierlijk op het ritme van de muziek en liet me helemaal opgaan in de dans, tot er iemand op mijn schouder tikte. Ik draaide me fel om en keek in de ogen van een breedgebouwde politieagent. 'Ben u Morgane Smith?' Zei hij zonder enige emotie. 'The one and only' Grapte ik. Hij glimlachte zwakjes en wenkte met zijn ogen dat ik hem moest volgen. Ik volgde hem een kleine kamer binnen, die ik nog nooit eerder gezien had. 'Ik vrees dat ik slecht nieuws voor je heb.'Op dit moment was in zijn stem wel emotie te horen, triestheid,droevigheid. Ik keek hem doordringend aan en zonder dat ik wist waarover het ging, hadden er al verscheidene waterdruppels mijn oogleden gevuld. 'Je moeder - Kate Smith - is om het levengekomen bij een auto-ongeval.' Ik keek hem ongelovig aan. Dit kon niet, het kon echt niet. Dit was vast een nachtmerrie en als ik zou wakker worden en naar beneden liep op de steile trap, zat mijn moeder waarschijnlijk op haar vaste plaats, in de lelijke groene zetel, een boekje te lezen. 'Dit kan niet.' Schreeuwde ik naar hem. Hij keek me lang aan, niet wetend wat te zeggen, maar knikte toen om te laten blijken dat, wat hij net had medegedeeld, echt waar was. 'Kan ik haar zien?' Vroeg ik hem. 'Kom maar met me mee.' Zei hij en ik volgde hem naar het ziekenhuis, waar -naar zijn zeggen- mijn mama zou liggen.