65th.

Hailey Kush.

Glimlachend kijk ik naar de blauwe lucht. De lucht die prachtig blauw is gekleurd. Een zomerbriesje die tegen mijn lichaam aanwaait. En de zon die mijn lichaam verwarmd. Precies sinds een jaar, een jaar dat ik alles kan onthouden. Dat ik kan doen wat ik wil, zonder bang te zijn dat het morgen allemaal over zou zijn. Zo zijn Justin en ik ondertussen samen. Dicht bij elkaar, elke dag. Ja, je raad het al. Samen hebben we een klein appartement. Justin tourt nog steeds, maar vaak ga ik mee. Dan krijg ik daar les, samen met Justin. Dan zie ik delen van de wereld waar ik zelf nooit heen had gegaan, maar prachtig is om te beleven. Mijn ouders zijn trots op alles wat ik heb gedaan. Na de operatie hebben we een lang gesprek gehad. Niet alleen over nu, maar vooral over de periode van mijn leven, wat voor mij een groot zwart gat is. Mijn voeten brengen me stukje voor stukje vooruit terwijl het grint onder mijn voeten veel lawaai maakt door mijn sloffende bewegingen. Justin loopt zonder woorden uit te spreken naast me. Zijn hand ligt in de mijne, terwijl zijn vingers verstrengeld zijn met de mijne. Hij was hier om me te steunen, wetend dat dit moeilijk voor me is. Ergens ben ik nu ontzettend gelukkig. Ik heb het gevoel dat niets mijn leven meer kan verpesten. Maar de gedachten dat morgen alles ineens over kan zijn blijft door mijn hoofd spoken. Toch kan ik genieten. De dingen die ik doe en meemaak zijn geweldig, en ik hoop dat dit voor altijd zo blijft. Een ijzeren hek word door Justin geopend, waarna ik erlangs loop, en mijn ogen over het gebied laat glijden, op zoek naar haar. ‘You’re strong, my love’. Een kleine glimlach staat op mijn gezicht, door zijn simpele woorden. Hij weet wat te zeggen en wanneer. Hij is perfect, en ook dat maakt mijn leven zo gelukkig. Ik heb het gevoel dat ik alles heb wat mijn hartje begeert, en maar een ding ontbreekt. Voorzichtig slof ik naar het net gemaaide gras, en lees de letters op de steen.
“25-03-2009- 28-07-2009”
“Casliya Kush”
“Beautiful sister, amazing daughter”
“Died to young, we miss you”.
Mijn vinger toppen glijden over de tekst, terwijl een kleine traan over mijn wang glijd. Voorzichtig kijk ik naar de bloemen die Justin neerlegt. Een kleine foto van haar staat bij een kaars. Met een aansteker brand ik de kaars aan, en bewonder haar foto. Mijn zusje, prachtig en klein. Helaas niet van deze wereld mogen genieten. Een klein schepsel wat het leven heeft moeten missen. Ze zal altijd een leegte blijven in mij, een gemis wat niet te vervangen valt. Mijn zusje. ‘She was pretty’. De woorden laten me zwak glimlachen, terwijl mijn duim over haar foto streelt. Een nieuw leven, eentje waarin alles ging zoals het zou moeten horen gaan. Nu begonnen, nooit een einde aan.
“I’ve lost the days. But now i’m getting them back, more than i’ve ever known”.

The end.