*10.3*~De zwangerschap van Bella?!

Ik werd wakker zonder Jake, maar met een deken waar een briefje aanvast gespeld zat.

Ik moest terug naar de roedel. Kom alsjeblieft snel thuis, iedereen wordt gek van Seth

-xxx- Jake

Ik vouwde het voorzichtig op en stopte het in mijn tas die naast mijn bed lag. Ik ging naar beneden om wat te eten en zag dat het al rond middernacht was. Ik moest echt mijn slaappatroon aanpassen. Ik pakte een glas water en liep naar de woonkamer. Jake was er ook. "Ik dacht dat je moest wachtlopen.", zei ik verbaasd. "Moest, verleden tijd." Nu pas viel het me op dat Seth er ook was. "Ze wilde Bella vermoorden.", zei Jake. "Waarom...", zei ik langzaam, want ik kon het echt niet begrijpen. "Omdat ze denken dat het kind gevaar vormt." Oké, ze waren overduidelijk gestoord. "Zijn ze echt van plan een mens te vermoorden?" "Ik gok waren, want om nu nog aan te vallen zou een zelfmoordmissie zijn.", zei Seth droog. Oké, idioten. Ik voelde me duizelig worden en liep naar de voordeur. Ik ging buiten zitten met mijn gezicht in mijn handen. "Gaat het?", Seth. "Laat me alsjeblieft even." Ik probeerde mijn stem rustig te laten klinken, maar ik hoorde m trillen. Hij sloeg zijn arm om me heen, maar ik schudde m van me af en stond op. "Ga je serieus midden in de nacht het bos in?", vroeg Seth. "Als jij me gewoon met rust laat hoef je je daar ook geen zorgen over te maken." Hij keek gekwetst, maar ik liep al het bos in.

Het was een heldere nacht, ik kon zelfs de sterren zien. Ik ging naar de rivier en luisterde een tijdje naar het stromende water. "Kom naar binnen je wordt ziek.", zei Jake terwijl ik een paar verdwaalde regendruppels voelde. "Sommige mensen zijn echt gestoord.", zuchtte ik. "Ga je nog terug?" "Nee, denk het niet. Ik blijf en Seth ook hoewel ik hem heb geprobeerd terug te sturen.""Geprobeerd...""Ja, je kent hem. Eigenwijs joch." Ik had eigenlijk geen zin om terug te gaan. Plotseling hoorde ik geritsel. "Maak je geen zorgen, het is Seth. Hij is nu een wachtronde aan het lopen." Ik stond op en liep naar een grote platte rots die aan de rivieroever lag. "Wat is er?", vroeg Jake. Ja, dat vroeg ik mezelf ook af. Plotsling werd ik overvallen door een sterk gevoel van heimwee.