*10.2*~Zwangerschap van Bella?!

Ik liep terug richting de grens. "Wanneer kom je weer terug?", vroeg Jake. "Ik weet het niet.", zei ik en ik durfde hem niet recht aan te kijken. "Bel me alsjeblieft." Hij keek zo lief dat ik me schuldig begon te voelen. Hallo onzin. Wie was nou degene die zwanger was van een half-dingetje? Ik toch duidelijk niet.

Er was een week voorbij en ik had Jake een paar keer gebeld, maar was niet meer naar La Push gegaan. Bella leek, zoals het er nu naar uitzag, niet te gaan halen. Ik vond het een dooie boel. Edward had Bella het liefste gedwongen om het kindje weg telaten halen, maar ik snapte wel dat Bella het niet wilde. Ik zou het ook nooit kunnen en Bella was ook zo iemand die het niet kon doen, zelfs al zou ze het willen. Maar het leek wel alsof niemand haar wilde begrijpen. Rose hielp haar duidelijk om de baby, Edward wilde haar niet dwingen ende rest was een beetje vaag. Ik zat buiten in de tuin toen Alice plotseling naas tme stond. "Wat had ik je nou gevraagd? Bezorg me alsjeblieft niet nog een hartaanval, dat kan niet gezond zijn." Alice lachte. Ikwas dol op dat geluid. Het klonk zo perfect en zo rustgevend. Ik zou er bijna verslaafd aan raken, ik kon er nooit genoeg van krijgen. "Maar er is iemand die je wilt zien." Ik stond op en volgde har naar de woonkamer. "Jake!" Hij zat op de bank naast Bella. "Laat me raden. Het is je niet gelukt om Bella tot rede te brengen.""Jij mag niet meer raden.", lachte Jake en hij kuste me kort op mijn mond. "Nou, geef het maar op.""Begin jij nu ook al?""Yup. Laat haar, zij wil het." Jezus, kwamen die woorden echt uit mijn mond? Sinds wanneer was ik zo verstandig? Ik stond weer op. "Hey, waar ga je heen?", vroeg Jake beledigd. "Ik ga naar bed, ik ben doodmoe.""Nu het is... vier uur.""Ja, ik zie je Jake." Ik lachte zachtjes. Jake stond ook op en voor ik iets kon doen tilde hij me op en bracht me naar boven. "Slaap lekker.", zei hij terwijl hij mijn deken oppakte en in de way-to-big-kast-van-Alice-waar-ik-de-weg-in-kwijtraakte gooide. (Oké, ik snap t zelf niet meer...) "Wat doe je?", vroeg ik verbaasd. "Niks.", zei hij onschuldig. Ik zucht en ging op mijn bed zitten. Hij ging naast me zitten. "Is dit niet veel beter dan een deken?", vroeg hij. Ik wilde niet toegeven en zo dicht mogelijk tegen hem aanzitten. Ik wist gewoon dat dit tijdelijk was en wilde proberen afstand te nemen. Maar het was obvius dat het niet ging lukken.