Three.

Die avond laat ik mijn werk liggen en kom ik mijn belofte na. Het is als vanouds om de jongens op het podium te zien. Ze zetten een goeie show neer en laten me weer lachen. Ik vraag me af hoe het nu tussen ons zit. Zijn we automatisch weer vrienden? Of zal hij zijn veranderd door het beroemd zijn? Zullen er dingen zijn verandert in de tijd dat we elkaar niet hebben gezien? Wat kan ik verwachten en wat vooral niet?
Ik weet niet waar ik op kan vertrouwen, maar ik besluit voor mijn gevoel te gaan. Die zegt dat het goed is. Dat het zo goed is zoals het altijd is geweest.
Na de show verdwijn ik net als de jongens achter het podium om ze te complimenteren, wanneer ik opnieuw word overvallen door het natuurlijke gevoel. Zayn, Niall, Liam en Harry omhelzen mij enthousiast, springen op en neer met vragen en verzekeren me allemaal dat ik er goed uit zie. Louis staat wat teruggehouden naast hen en glimlacht enkel naar me.
‘Goed, wij gaan alvast naar de lounge ruimte. Zie je zo, Louis.’ Harry omhelst mij nog eens en fluistert dan zachtjes in mijn oor. ‘Maak hem weer gelukkig zoals alleen jij dat kunt.’
Ik kijk hem fronsend na. Wat bedoelt hij daar mee?
Ik kijk Louis weer aan en herken zoveel in zijn ogen. Ze lijken mij alles te willen vertellen. Alles wat we van elkaar heb gemist het afgelopen jaar. Het voelt nog steeds zo onwerkelijk om hem weer te zien. Hoe vaak heb ik dit wel niet gewenst?
Maar ik weet dat er nog steeds teveel drukte is. Teveel chaos dat ons uit elkaar zal drijven. Ik weet niet of we nu sterker zijn. En ik wil niet zoveel op het spel zetten door er over te beginnen. Ik wil het moment niet verliezen..

Een stilte hangt als een deken om ons heen.
‘Echt een leuk nummer, jullie nieuwe single,’zeg ik dan maar, op zoek naar betere woorden.
‘Ja, het is een goed nummer. Het slaat goed aan bij het publiek. Gelukkig,’glimlacht Louis zijn trouwe glimlach.
Ik voel een steek van verlangen. Ik wil hem zo graag in mijn armen voelen. Zijn lippen voelen en zijn wang aanraken. Ik wil me weer zo voelen zoals alleen hij mij laat voelen; speciaal.
‘Het moet vast leuk zijn om nu jullie eigen nummers te kunnen maken en spelen. Heel iets anders dan covers.’
‘Ja echt wel. In je eigen nummers kun je je eigen verhaal kwijt. Als mensen dat dan mee gaan zingen, voelt dat heel bijzonder.’
Ik knik begrijpend, me schamend voor mijn inhoudsloze kletspraat.
‘Je zou eens moeten weten,’zegt Louis dan plotseling met een diepe stem. Het doet mij opkijken in zijn ogen en ik zie plotseling de pijn die zijn ogen ook uitstraalden op die laatste dag. ‘Je moest eens weten hoeveel liedjes ik heb geschreven. Heel veel heb ik niet aan de jongens laten lezen en van de paar die ik ze heb laten horen hebben we er uiteindelijk maar twee uitgewerkt tot iets van ons allen. Maar elk woord van What Makes You Beautiful heb ik geschreven met heel mijn hart.’ Louis kijkt mij doordringend aan en zet twee stappen dichterbij. Hij neemt mijn beide handen in de zijne en tovert een kleine glimlach tevoorschijn. ‘Met mijn hart die jou toebehoort,’zegt hij zacht en strijkt met zijn duim over de rug van mijn handen.
Ik knipper met mijn ogen en slik. Ik voel het verlangen opvlammen. Ik voel de liefde voor hem wakker worden na al die tijd dat ik het heb geprobeerd weg te stoppen. Maar ik weet dat het altijd dicht aan de oppervlak is gebleven. Louis is altijd dichtbij gebleven.
‘Oh Louis,’fluister ik zacht.
‘Ik kan iedereen vertellen wat ik wil. Ik kan liedjes zingen en glimlachen en doen alsof het allemaal goed gaat, maar niemand kan de gevoelens wegnemen die ik voor jou voel. Ook al was onze tijd zo kort samen.. Niets is ooit zo hevig en echt geweest als die vier weken. Geloof me.’ Louis’ ogen doorboren mijn ziel en zijn woorden doen het vuur in mij weer oplaaien. Dat hevige vuur tussen ons beide. ‘Ik ben je nooit vergeten. Ik heb het geprobeerd, maar het lukte niet. Je zit zo diep in mij,’zegt Louis met overslaande stem.
‘Ik..’begin ik moeilijk. ‘Ik wil niet meer vechten,’zeg ik dan met een zucht. ‘Ik wil niet meer vechten tegen alle krachten die ons uit elkaar houden. Ik wil niet meer vechten met de afstand. Ik wil niet meer vechten tegen de pijn. Zoveel kracht heb ik niet. Alleen jij geeft mij kracht.’ Ik snik zacht tussen mijn woorden door. Louis pakt mij stevig bij mijn heupen vast terwijl ik mijn armen om zijn middel vouw. Onze gezichten nog maar tien centimeter van elkaar verwijdert. ‘Jij hebt mij al die tijd kracht gegeven door te zetten. Om vol te houden en te geloven. Ik heb evengoed geprobeerd het los te laten en het weg te duwen, maar je zit in mijn hart. Ik heb je in mijn hart gesloten met al mijn liefde. En het is mijn liefde voor jou dat door mijn bloed stroomt.’ Ik eindig mijn woorden met een ademstoot van opluchting. Blij dat ik dat heb gezegd. Blij dat ik daarvoor de kans heb gekregen. Blij dat ik het tegen hem kan zeggen.
Louis’ handen strijken omhoog langs mijn zij en pakken mijn gezicht vast. Hij strijkt met zijn duimen over mijn wangen en langs mijn lippen voor hij weer wat zegt.
‘Weet je waar ik het meeste spijt van heb gehad omdat ik dat niet heb gezegd?’vraagt hij.
Niet in staat te spreken schud ik mijn hoofd.
‘Ik hou van je,’fluistert hij en vindt mijn lippen met de zijne als natuurlijke reactie.
Ik omklem hem nog steviger zodat onze lichamen tegen elkaar worden aangedrukt. Als een systeem dat precies in elkaar past. Ik zoen hem vurig terug, alles voelend wat ik al die tijd heb gevoeld: mijn liefde voor hem. Mijn oneindige liefde.
Mijn handen strijken over zijn rug terwijl zijn handen zich in mijn haar vervlechten. Wanneer we op adem komen kijk hem in zijn ogen. ‘Ik hou ook van jou. Zoveel,’zeg ik zacht. En ik weet dat met die woorden we nooit weer uit elkaar zullen gaan.
Vanaf nu zullen we elkaar nooit meer laten gaan. Vanaf nu is alles perfect. Tot de dood ons scheidt.