Chapter two. Irritation, magic, and lots of red hair. 2.9

Eargasm.

Bibberend van de kou liep ik achter Fred en George de Drie Bezemstelen in. Madame Rosmerta kwam meteen op me afrennen, met een bezorgde blik in haar ogen.
‘Meisje toch, wat zie jij eruit!’ zei ze bezorgd.
Ik glimlachte even vriendelijk naar haar, maar kon de rillingen niet onderdrukken. Ik had me bedacht dat ik beter niet kon gaan praten, aangezien ik geen zin had om stamelend en klappertandend te moeten praten. Fred en George zouden het geweldig vinden en dát was precies de rede dat ik het niet wilde. Madame Rosmerta keek even om zich heen en merkte toen de tweeling pas op. Ze schoot me een begrijpende blik en liep snel naar achteren. Verbaasd keek ik haar na. Even later kwam ze terug met een deken, die ze in mijn handen drukte.
‘Met die twee weet je het maar nooit,’ zei ze terwijl ze haar blik liet rusten op de tweeling, ‘Hier, neem deze mee en ga maar lekker voor de open haard zitten. We moeten niet hebben dat je verkouden wordt, hè?’ glimlachte ze, met een moederlijke blik in haar ogen.
Ik keek haar dankbaar aan en liep toen toch op weg naar de open haard, die ze me aangewezen had. Fred en George volgden me stilletjes –iets waarvan ik niet had verwacht dat het mogelijk was, maar er toch blij om was. Eenmaal bij de haard aangekomen, liet ik me zuchtend op de bank vallen, die er voor stond. Fred en George volgden mijn voorbeeld meteen. De vlammen in de open haard leken te dansen; het straalde een gezellige sfeer uit. De warmte voelde ik om me heen slaan en ik sloot genietend mijn ogen. Ik trok mijn schoenen uit en schrok van de kou die ik voelde, mijn tenen leken wel bevroren. Opeens stond Fred op van de bank naast me en begon zijn sokken uit te trekken. Hij legde ze netjes voor de haard neer en begon rondjes te lopen op zijn blote voeten.
‘Fred.. Ik durf het bijna niet te vragen, maar.. Wat doe je?’ vroeg ik hem.
‘Ik leg mijn sokken voor de haard,’ zei hij, alsof het allemaal heel logisch was.
‘Ja, dat zag ik. Maar waarom?’
‘Dan drogen ze op,’ zei hij, met een stem die wilde zeggen dat ik idioot was.
‘Je kunt je niet zomaar uitkleden in het openbaar!’ riep ik hem toe.
‘Oh nee?’
Hij grinnikte even en keek me met een uitdagende grijns aan. Met een vloeiende beweging trok hij zijn trui uit en legde die ook voor de open haard.
‘Oeps!’ grijnsde hij onschuldig, alsof het allemaal heel per ongeluk ging.
‘Gek,’ zuchtte ik.
Ik keek hem even aan en keek keurend naar zijn lichaam. Hij had door wat ik deed en begon te poseren, alsof hij één of ander model was. Ik deed alsof ik diep nadacht en aaide mijn denkbeeldige baard. Hij had een mooie buik; hij was niet gespierd, maar hij was ook niet dik Een gezonde buik dus. Toch kon je zien dat hij aan zwerkbal deed en dat deed hem zeker niet ten slechte. Toen viel me een streep haar onder zijn navel op.
‘Fred, je hebt een buiksnor,’ grijnsde ik.
Hij gilde even en begon rondjes om de bank te rennen, als een puberaal meisje die net had gehoord dat ze een grote pukkel had gekregen, midden in haar gezicht, vlak voor een belangrijke date. Hij klampte zich aan George vast en deed alsof hij huilde. Tussen zijn neppe huilbuien kon ik iets verstaan in de trant van “mijn leven is over”. George keek geamuseerd toe en leek Fred zijn gedrag heel normaal te vinden. Toen stopte Fred ineens met “huilen” en keek hij me bedenkelijk aan.
‘Wat is een buiksnor?’ vroeg hij me.
‘Een snor op je buik,’ vertelde ik hem, op hetzelfde toontje die hij had gebruikt bij zijn uitleg over zijn sokken.
Hij keek me nog steeds verward aan, dus ik stond op.‘Kijk,’ zei ik, terwijl ik naar de streep haren onder zijn navel wees, ‘dat is een buiksnor.’
Hij leek het te begrijpen en grinnikte even. Toch leek hij zich niet te generen en ging rustig weer naast me zitten.
‘Ik ben nog steeds nat,’ mompelde hij.
‘Misschien moet je nog meer kleding uittrekken,’ zei ik sarcastisch.
Hij stond op en maakte zijn broek los. Ik schrok even, nadat ik doorhad dat hij me serieus nam en gilde dat hij de rest van zijn kleding aan moest houden. Hij keek me met een quasi-beteuterde blik aan en maakte toch zijn broek weer vast.
‘Je zou er van genieten,’ grijnsde hij.
Voordat ik ook maar tijd had om op zijn opmerking te reageren, kwam madame Rosmerta aan met een dienblad met boterbiertjes.
‘Ik bedacht me dat jullie misschien dorst zouden hebben,’ glimlachte ze, maar keek toen met een bedenkelijke blik naar Fred. ‘Al weet ik niet of alcohol wel zo’n goed idee is,’ mompelde ze er achteraan.
Toch zette ze het dienblad neer en zuchtte. Voordat ze wegliep hoorde ik haar nog iets mompelen als “rare pubers van tegenwoordig”, maar ik maakte me er niet zo druk om.
‘Proost! Op een geweldige dag!’ grinnikte Fred.
‘En op onze nieuwe beste vriendin!’ grijnsde George er achteraan.
Ik keek ze even bedenkelijk aan, ‘Oké dan.. In één ding hadden jullie gelijk; ik zal deze dag nooit meer vergeten.’
Ze gaven elkaar een high five en duwden hun glazen tegen elkaar aan, als proost. Ik deed hetzelfde en samen gooiden we ons boterbier achterover.

Algauw ging het boterbier er doorheen als een sneltrein en waren we alle drie al redelijk aangeschoten, of meer. Omarmd stonden we op de tafel en zongen we, met dubbele tong natuurlijk, het Hogwarts lied, in volle borst. De andere leerlingen keken ons raar aan, maar daar hadden we alle drie geen erg in. Alles was ineens veel leuker en veel grappiger. Zelfs de tweeling kon me niet meer irriteren, ik vond ze op dit moment geweldig. Ik stak even kinderachtig mijn tong naar Fred uit, wanneer het liedje afgelopen was. Hij deed hetzelfde en keek me met een dronken glimlach aan. Hij gaf me een klein pesterig duwtje, waardoor ik begon te wankelen en mijn evenwicht verloor. In een reflex pakte ik zijn arm vast, hopend steun te vinden, en trok hem mee de tafel af. Met een knal kwam hij bovenop me terecht, op de harde grond. Ik keek hem verschrikt aan en bedacht me dat hij wel hele mooie ogen had. De drank was me wel heel erg geworden, bedacht ik.
‘Au?’ mompelde ik, een minuut nadat ik gevallen was.
Fred begon te grinniken om mijn late reactie en stond op. Hij bood me zijn hand aan, die ik dankbaar aannam; de grond lag echt niet goed.
‘Je komt wel erg vaak in deze situaties terecht, vind je niet? Is er iets wat je me duidelijk wil maken?’ grijnsde hij, verwijzend naar wat hij eerder zei; “dat ik steeds in zijn armen terecht kwam”.
‘Klopt. Ga op dieet,’ grijnsde ik.
Ik gaapte even, waarna George me onderzoekend aankeek.
‘Hoe laat is het?’ vroeg ik hem geschokt, tot ik me bedacht dat morgen zondag was en ik uit zou kunnen slapen.
‘Laat. We moeten heel zacht langs Filch zien te komen.’
George riep Fred, die al weer uit volle borst één of ander raar nummer aan het zingen was, en liep vooruit naar de deur. Ik wilde achter hem aanlopen, maar merkte op dat ik niet bepaald recht meer liep. Met een knal kwam ik op de grond terecht.
‘Zo komen we vandaag niet meer terug,’ grinnikte George.
Ik voelde een paar armen om me heen, tot ik –alweer- over Fred zijn schouder lag. Blijkbaar zou ik op dezelfde manier het kasteel weer ín komen, als dat ik eruit kwam vanochtend.