Chapter 12

Mijn ogen begonnen te branden en tranen kwamen naar boven, ze gleden over mijn wangen heen. De agent zag het. “Wat is er?” vroeg hij medelevend. “ Ik wil niet naar mijn vader.” Zei ik rustiger als ik wou. Eigenlijk wou ik het schreeuwen, schreeuwen dat ik hem haat. De agent zuchtte. Je hebt een vader nodig. En ik weet zeker dat het goed komt. Je hebt gewoon een klein ruzietje gehad en het iets erger gemaakt dan het was, dat is niet erg. Wij snappen dat. Dan doen jongeren van jullie leeftijd altijd. Maar wij zorgen dat het weer goed komt. Je vader is op de hoogte en hij klonk heel blij door de telefoon dat je weer naar huis kwam. Hij vertelde ons dat hij zich heel veel zorgen had gemaakt en dat hij heel veel van je houd.” Zei de agent. Ik zei er niks op. Ik gaf de man een arrogante blik en draaide mijn hoofd om. We reden langs plaatsen waar ik nog nooit was geweest. ik kwam allemaal boerderijen tegen maar ook villa’s. ik heb van kinds af aan altijd al in een boerderij willen wonen. Het lijkt mij prachtig zo’n huis. In een villa lijkt mij het verschrikkelijk. Als ik later geld heb, dan koop ik een boerderij met heel veel dieren. Dat wist ik zeker. Ik hield van dieren. Vooral honden. Honden hadden het altijd door als er wat aan de hand was. Ik had vroeger ook een hond het was een dalmatiër. Hij heette Scot. Hij was 6 jaar toen hij doodging. En dat was allemaal de schuld van mijn vader. Het was niet expres dat wist ik wel. Hij kwam het mij op dat moment huilend vertellen wat hij gedaan had. Hij kwam terug van het werk. Hij had een goed humeur, hij had promotie. Hij was zo opgewonden en hij reed iets te hard. Hij wou snel naar binnen om het mama te vertellen. Hij opende de garage en reed naar binnen, iets te hard. Hij raakte Scot die daar lag te slapen. Mijn eigen vader had mijn maatje doodgereden. Ik was zo overstuur dat ik 1 week niet meer gegeten had. ik miste hem verschrikkelijk, nu nog steeds. Maar het heeft een plekje. Scot is nu bij de andere dieren die ik als kind heb gehad en nu al dood waren. Dat wist ik 100% zeker! Maar altijd als ik verdrietig was omdat iemand mij pestte kwam Scot naar mij toe. Hij gaf me standaard een pootje, waarom weet ik niet. En dan ging hij op mijn schoot zitten en kwam me troosten. Nu had ik niemand om me te troosten. “Ik heb het niet overdreven.” Zei ik tegen de agent. De agent kreeg een klein glimlachje op zijn gezicht en ik had moeite om hem niet verrot te schelden. Hoe durfde hij te lachen! “Sorry meisje, ik geloof het niet. Net zoals de rest. Je vader lijkt me een goed man. Je gaat gewoon terug. Wat je ook probeert het heeft allemaal geen nut.” Zei de andere agent zonder emotie. Ik staarde weer naar buiten, mijn hart bonkte in mijn keel. Ik was doodsbang. In de verte zag ik het huis van mijn vader.