|| Twenty one

Januari

Het was koud, en ik hoopte dat er snel sneeuw zou gaan vallen. Ik had net gitaarles gehad en fietste zo snel als ik kon naar huis. Ik was natuurlijk weer te eigenwijs geweest om handschoenen aan te trekken, ondanks dat mijn moeder me voor ze klaar had gelegd.
De zwaailichten waren het eerste wat ik zag toen ik de straat in reed. Er stond een ambulance en een politiewagen. Er stonden mensen buiten. Ik stapte af en gooide mijn fiets ergens in de struiken. Ik rende het laatste stukje naar mijn huis. Ik zag mijn buren staan, ze huilden.
“Wat is er gebeurd?” vroeg ik.
“Wat vreselijk, en ze was nog maar zo jong” zei de buurvrouw.
Ik had geen geduld om nog verder te vragen en liep verder naar mijn huis. Ondertussen was ik misselijk van angst. Wat was er gebeurd?
De voordeur van het huis stond wagenwijd open en er liepen mensen in en uit. Ik duwde ze aan de kant en liep de hal in. Onderweg gooide ik de gitaartas van mijn schouders.
In de woonkamer zat mijn moeder op de bank. Ze huilde hysterisch. Mijn vader zat naast haar en ook hij snikte zachtjes.
“Mam? Pap? Wat is er gebeurd?” vroeg ik bezorgd.
Ik keek om me heen of ik mijn zusje ergens zag. Toen ik haar niet zag werd het misselijke gevoel nog erger.
“Is er iets gebeurd...met Noa?” vroeg ik.
Ik wilde het antwoord niet horen, maar mijn onderbewustzijn wist het al.
Mijn vader knikte.
“Aiden” zei hij “ga even zitten.”
Ik naast hem op de bank zitten.
“Er is iets ergs gebeurd, met Noa” zei hij.
Ik zei niets, mijn hart klopte zo hard dat ik bang was dat hij uit mijn borstkast zou springen.
“Toen je moeder vanmiddag thuis kwam vond ze Noa. Ze lag onder aan de trap, haar nek was gebroken. Ze was waarschijnlijk uitgeleden en ondersteboven naar beneden gevallen, de dokter heeft gezegd dat ze op slag dood was.” Mijn moeder begon nog harder te huilen, alsof het nu pas allemaal echt tot haar doordrong..
Ik zat doodstil op de bank. Noa, mijn zusje, dood? Hoe kon dat, nadat ik haar vanmorgen nog springlevend had gezien?
“W-waar is ze nu?” vroeg ik.
“Ze is weg met de ambulance” zei mijn vader.
Hij wilde nog meer vertellen maar op dat moment voelde ik mijn maagzuur omhoogkomen. Ik stond op en rende naar de wc. Nog net op tijd zat ik voor de pot en gaf ik over. De tranen stroomde over mijn wangen en ik greep naar het kettinkje aan mijn nek. Het enige dat ik nog van Noa had.