~38~

Ik had eigenlijk helemaal geen zin om naar huis te gaan, maar uiteindelijk was het zo’n twaalf uur en ik moest morgen weer braaf naar school. Ik probeerde stil te zijn, maar super-vampier-gehoor moest dat natuurlijk weer verpesten. “Misschien is het handig als je de volgende keer of bij Seth blijft slapen of eerder terug komt.”, zei Edward. Oké, creapy gedachte wroeter, blijf uit mijn hoofd, dacht ik half geïrriteerd, half moeite doen om niet te gaan lachen. Hij keek me streng aan en ik liep vlug de trap op. Zo stil mogelijk pakte ik een pyjama, veel te duur satijn ding natuurlijk -,-, en liep naar de badkamer om me om te kleden. Ik ging in bed liggen in de veronderstelling dat Dana al sliep. “Was het leuk?” Ik draaide me om. “Ja, heb jij het nog gezellig gehad?” Hint, hint. “Mwa, Alice was beetje vaag aan het doen.” Niet helemaal wat ik bedoelde, maar ja, wat zou het?

Ik zat vaag in een hoekje van mijn schrift te tekenen. Ik moest toch echt een keer leren om mijn concentratie vast te houden, maar hoe kan dat nou als je voor vijf lessen precies dezelfde stof krijgt. Ik had er de eerste keer al geen aandacht voor, laat staan nu nog. Ik vloog bijna het lokaal uit toen eindelijk de laatste bel ging. Ik wachtte buiten ongeduldig op Nessie en Dana. “Ik zie jullie thuis wel.” Ik volgde Dana met mijn ogen en zag dat ze naar iemand liep die waarschijnlijk Alex was. “Gezellig.”, mompel Nessie toen we naar Edwards auto liepen. “Bereid je maar voor, Alice is van plan om te gaan shoppen.”, zei hij met een glimlach tegen ons. Leedvermaak, dacht ik chagrijnig. “Inderdaad.” “Blijf. Uit. Mijn. Gedachte.”, zuchtte ik.

Natuurlijk was Alice zwaar teleurgesteld dat Dana was verdwenen, maar ik was opgelucht dat ze niet mij meesleurde. Uiteindelijk gingen Rose en Bella mee en ik was Bella daar eeuwig dankbaar voor. En Rose… Nou ja, ze mocht me nog steeds niet. Arme ik, snik, snik. Nee, ik kon het niet heel erg vinden. Ik verveelde me. Dana was de hele middag poef, verdwenen dus ik deed maar half moeite om huiswerk te maken, maar had er echt geen zin in. Ik ging op mijn bed liggen en zette mijn Ipod aan. Ik zette mijn favoriete liedje op. Ik zong zachtjes mee. Ik schrok toen het overging in “you're the reason why”, maar het bracht me wel op een idee.