57- The girl.. she's Full of Surprises...

Ik omarmde het vuur, maar ik was niet van plan om ook maar enige moment van zwakte te tonen. Een tijd lang was ik van de wereld, ik had geen enkel besef van tijd. Ik dacht dat ik in Carlisles bureau lag, met mijn kleintjes op geen twee meter van me, maar ze konden me makkelijk verlegd hebben. Of ze hadden besloten dat een halve bibliotheek met een bijna-vampier met een -waarschijnlijk- ontembare bloeddorst toch niet zo'n goeie babykamer was. Het duurde voor mij eeuwen -zo leek het toch- voor ik ook maar iets hoorde, en wat ik hoorde maakte me niet echt zeker van mezelf. Ik was het niet honderd procent zeker, maar ik dacht dat het Janes stem was die ik hoorde. 'Waar is Alice? hoe lang duurt het nog?' nogal snel en druk, zo was Jane als ze zich zorgen maakte. en ik kreeg gelijk. 'rustig meisje, je hebt het nog maar twee uur geleden gevraagd.' Aro was dus ook in de buurt. Ik voelde iets langs mijn wang strijken, iets wat erg koud was in vergelijking met het vuur dat mij kapot brande binnenuit, maar nog steeds had ik het gevoel dat er iets niet klopte. Iedereen beschreef het als een onmenselijke pijn, iets waar aan terug denken al verschrikkelijk maakte, maar toch had ik niet het gevoel dat het zo warm was dat ik wou gaan schreeuwen in pijn. 'Oh, ja. Daar ben ik vet mee; ik weet niet of ik het wel kan zeggen, het veranderd constant.' zei Jane geïrriteerd. Ik wil gewoon dat de wakker wordt, mijn kleine meisje zou dit niet mogen doormaken. Ik hoorde het, maar ik wist dat ze het niet uitgesproken had, ze zou het echt niet luidop zeggen, niet op Cullenground. Een zevenling, prachtig, wonderbaarlijk. En eenmaal ze helemaal getransformeerd is, kunnen we naar VOlterra, daar kunnen we haar goed genoeg beschermen tegen haarzelf. Natuurlijk zal ze niet in staat zijn om de kinderen in het eerste jaar niet te zien, maar dat is helemaal geen probleem. Het was duidelijk dat Aro's gedachten anders gingen dan die van Jane. Gedachten. Ik hoorde hun gedachten. Plots besefte ik hoe raar het voelde voor Edward en voor de wolven. Het was absoluut niet leuk om iedereen rond je te horen denken, het voelde een beetje overvol in mijn hoofd. Maar ik kon het wel gebruiken om te weten wie er was. Bedoel je dat je mijn gave hebt? Dat kan niet, zoiets komt niet voor. Er zijn geen 2 dezelfde gaven en jij zou eigenlijk nbiet in staat moeten zijn om ook maar aan iets te denken, want je bent nog maar 8 uur geleden gebeten. Edward zat dus in mijn hoofd? goed voor hem, wel leuk om zo in het geheim gesprekken te houden. Wil je voor het moment Jane nog niet de hoop geven dat ik wakker wordt? dacht ik. Ik hoorde een zacht gegrinnick. Denk je dat ik dat van plan was? Hou jij je nu maar rustig. hoorde ik hem in mijn hoofd. Dit voelde veel te verwarrend voor de toestand waarin ik me bevond. Ik liet het voor wat het was en stelde een lijstje op in mijn hoofd; Jane, Edward, Aro.. ik liet mijn geest ronddwalen... Ik ving iets op, en zelf zonder enige duidelijke zin, wist ik dat het Leah was, maar ze was niet echt geconcentreerd. Nu pas had ik door hoe egoistisch ik deed. ik hield Leah weg bij mijn kinderen, bij haar ultime Soulmate omdat ik mijn kinderen voor 1 keer voor mij alleen wou hebben, zodat ik helemaal zou weten hoe het was toen ik de enige echte in hun leventjes was. Netuurlijk, ik kon nog niet eens voor ze gaan zorgen omdat ik ze anders vermoord. Ik ben geen moeder, ik houd mijn vriendin gewoon weg van de mensen -halfvampiers- waar ze van houd. waarzonder ze niet kan leven. ookal vermoorde ik niemand, iets wat ik van plan was, ik ben en blijf een monster. Ik hoorde nog een stem; Hoe snel zouden we naar huis kunnen? aan de geirriteerde toon te horen, is het Caius, het verbaast me niet dat hij zich niet op zijn gemak voeld. Tussen al die gemene vampiers die hele dagen en nachten niets anders doen dat te proberen om hem zijn troon af te pakken en hem een schop onder zijn achterwerk willen geven, hoe kinderlijk. Blijkbaar heeft hij zijn gedachte met Aro gedeeld, want die zit ook met de vraag. Wanneer gaan we naar huis? Een goeie vraag, het zal allemaal van Lilly afhangen. Ik hoop maar dat ze genoeg van de wereld heeft gezien om weer mee te komen met ons. O, sorry Aro, maar ik heb een verschrikkelijk moeilijk karakter, overgekregen van jullie 3, ik ben wel van plan om erg lastig te doen. Opgesloten in een reusachtig groot kasteel, ik wil dat mijn kinderen vrij kunnen rondlopen, en dat ik met hen mee kan naar buiten. Ik hoorde Jane nadenken. Had iemand het op een briefje geschreven en doorgegeven. Lilly is niet van plan om nog mee te komen naar VOlterra, ze wil hier blijven, de Cullens zijn ook deel van haar familie. Caius en Aro zullen het niet erg leuk vinden.Jane kende me het beste, ze wist dat ik inderdaad niet helemaal klaar was om naar VOlterra terug te keren. zeker niet omdat Felix daar ook was. Ik wou dat ik kon zuchtten, maar dat leek me not-done met het vuur dat in mij brandde. A1sof ik niet doorhad dat ze de kinderen in haar buik alleen maar dierenbloed gaf. Haar toekomst is helemaal uitgestippeld in haar hoofd, en geen van ons zal het echt leuk vinden. Ik hoop alleen maar dat dit niet weer een anti-Cullen beleid gaat vormen thuis. Jane kende me te goed, veel te goed. Maar ze was mijn moeder voor iets, hé?