6.Dinner

We hadden daarna nog een vijf aantal minuten liggen discussiëren over dat ik wel degelijk de uitverkorene, halfgod of whatever ben. Op een gegeven moment was ik het zo zat dat ik één van mijn messen naar Remus heb geworpen. Spijtig genoeg had Remus het al zien aankomen en een schild opgetrokken, waardoor ik dus miste. Maar hij was wel zo verstandig om er daarna zijn mond over te houden. Sirius had me daarna nog een hele preek gegeven, waarna ik het zwaard van tafel had gegrist en boos naar boven was gelopen. En nu zat ik op mijn geïmproviseerd bed in de woonkamer, aangezien ik met niemand op de kamer wou. Het zwaard lag voor me op tafel. Net toen ik het uit zijn gevest wou trekken, kwam Molly de kamer in en legde ik het terug op tafel. “We gaan eten.”melde ze me met een lach toen ik haar vragend aankeek. Ik stond op en volgde haar naar de keuken. Blijkbaar was ik de enige die nog ontbrak. Snel ging ik zitten op de nog enige vrije stoel tussen Harry en Remus. Het eten was lekker, de sfeer gezellig en de starende blikken van de orde probeerde ik te negeren, wat tot nu toe al vrij goed lukte. Tegen de tijd dat iedereen gedaan had met eten, Ron niet meegeteld want als het kon bleef hij zijn hele leven door eten, moest Remus de sfeer verpesten. “Je kan het niet blijven negeren Scarlett. Je bent de uitverkorene, of je het nu wilt of niet.”fluisterde hij. “Wil je soms dat ik weer met messen naar je ga werpen?”fluisterde ik dreigend. “Wees nu niet zo onredelijk, Scar.” was zijn weerwoord. “Onredelijk?” vroeg ik schel. Het was opeens opmerkelijk stil in de kamer. “Ben ik nu degene die onredelijk is?”vroeg ik nog scheller. “Scarlett doe even rustig, wil je?”kwam Sirius zich in het gesprek mengen. “Nee dat wil ik niet. Ik ga niet even rustig doen. Jullie moeten maar accepteren dat ik niet ben wat jullie willen.”ik zat nu echt op het randje van hysterisch. “Waarom blijf je zo koppig doen?”vroeg Remus retorisch. “Laten we zeggen dat ik het van geen vreemde heb.”siste ik waarna ik naar de woonkamer liep.