Sweet Life.

De stilte leek op me neer te rusten, zwaar en onmogelijk om weg te duwen. Het was de spanning tussen ons en de rest van de ruimte. Soms leek het alsof iedereen staarde en als we dan omkeken, ze opeens iets anders hadden gevonden om hun blik op te richten. Het was vreemd, maar de een of andere manier voelde het bekend aan; alsof die iedere keer gebeurde. Misschien was het omdat Will dubbel mijn leeftijd was, misschien was het omdat ik er gek uitzag of misschien waren zij gewoon het probleem. Veel tijd om erover na te denken kreeg ik niet. Nog voor ik de mensen een er-valt-hier-niets-te-zien kon werpen, was de jongen terug met 2 grote borden dampende spaghetti en nog een extra mandje brood. Het lukte al beter om naar hem te kijken en adem te halen op het zelfde moment. Ik kreeg zelfs een glimlach voor elkaar en tevreden beende hij weg, in zijn ogen een trots die ik niet kon beschrijven. "Eet," grinnikte Will en duwde met zijn vork mijn bord dichter. Als iemand anders het zou gedaan hebben, zou ik waarschijnlijk geen hap meer genomen hadden maar bij hem was alles anders. Als hij vroeg om te eten, dan zou ik eten; honger of niet. Ik prikte snel in een stukje wortel en kauwde er zorgvuldig op, keek hoe hij grijnzend zijn spaghetti opslurpte. Het waren de kleine dingen die hem maakte wie hij was. Goed, zijn krullen hadden er ook iets mee te zien maar het waren die niet uiterlijke kenmerken. Bijvoorbeeld; Will slurpte -in het begin van zijn maltijd- altijd zijn eten, bang om zijn mond te verbranden na die keer dat hij een stomende kop soep gedronken had en een week niet meer kon eten door de pijn. Hij droeg zijn horloge aan de linkerkant omdat hij rechts is en het dan makkelijker vind om verder te werken en terwijl het uur te zien. Hij was verslaafd aan te grote wollen truien, iets dat mijn grootvader aan hem gegeven had. Hij was gek op oude rock muziek en zong altijd mee, al was hij in het midden van een supermarkt.... Dat had hij van zichzelf gekregen. Hij was uniek op zo vele manieren, dat het spijtig was dat maar zo weinig vrouwen dat merkte. Hij zou een ongelofelijke vader zijn en een perfecte man. Hij glimlachte zacht naar me, onwetend van de gedachten die zich in m'n hoofd afspeelde. "Lekker?"
Ik knikte en stopte een volle vork in mijn mond, grinnikte toen hij saus van zijn kin weg veegde. De rest an de avond staarde ze, maar het maakte niet uit. Zo konden ze zien hoe gelukkig ik was, hoe ik me voor de eerste keer in een lange tijd echt ergens thuis voelde. Ik was veilig, bij de enige persoon op deze aarde die me kon doen lachen van plezier. Een eerlijke welgemeende lach die alle zorgen met een beweging wegveegde. Een lach die zei: hij is waar ik voor leef. Mensen zouden dat gek kunnen vinden, zeggen dat ik mijn vader niet kan vervangen. Maar dan opnieuw had ik die nooit gehad, dus verving ik niemand. Ik voelde eindelijk liefde, zonder angst. Eindelijk leefde ik zoals het moest, bij hem!