Twisted.

Rose's pov:
Ik stormde door de deuren naar buiten, liet een volle klas achter met grote ogen en open monden. Ik voelde de woede als een vlam in me branden, m'n ogen prikkend door woeste tranen. Mijn klamme handen waren tot vuisten gebald en mijn lippen trilden, mijn tanden strak op elkaar. Ik stampte naar buiten, de frisse lucht als een troost voor het vuur. Ik wilde zo graag gewoon iets kapot slaan, aan stukken gooien; wat dan ook. Ik sloot mijn ogen, liet de wind door mijn haar gaan en zocht mijn grip terug. Voor de weinige redenen die er waren, was ik woest op hem. Waarom moest ik weer degene zijn die voor de sukkel moest zorgen. "Rose?"
Ik sloeg mijn armen woest naar achter en raakte hem recht in het gezicht. De woede zakte weg en zijn wang zag rood door de mep. Mijn tanden beten twijfelachtig in mijn onderlip. Zijn bril stond scheef op zijn neus, zijn groene ogen dof. "Casstiel! Het spijt me!"
Een traan ontsnapte vanuit mijn ooghoek en drupte op mijn zwarte schoenen. Hij haalde zijn schouders op en glimlachte liefhebbend naar me. "Waarom moet ik met hem werken," schreeuwde ik, de woede terug opklimmend. Hij sloeg zijn armen rond mijn nek, trok me naar zijn borst toe. Pas nu merkte ik op hoe groot hij was. De bovenkant van mijn hoofd kwam net tot aan zijn kin, zijn wang er tegenaan gedrukt. "Hij is zo erg niet Rose! Geef hem een kans. Hij kan je nog verrassen!"
Ik gromde en klemde mijn handen vast aan zijn gewaad, liet alles even over me heen gaan voor ik losliet. Hij grijnsde één van de mooiste grijnzen die ik ooit gezien had en woelde door mijn haar. Nog voor ik iets kon zeggen, keerde hij zich om en beende weg. De glimlach die zich langzaam rond mijn mondhoeken had gevormd verdween langzaam door een frons. Terwijl hij de hoek om sloeg greep hij iemand bij de kraag en trok hem mee. Was hij... Was hij mij gevolgd? Hoelang stond hij daar al? Had hij gehoord wat ik gezegd had?! Wat wou hij?!
"Ja, Scorpius?! Wat wil je?" fluisterde ik verward naar mezelf en keek hoe ze om de hoek verdwenen.