Hoofdstuk 1.

'Hou je mond!'
'mmmm.' Ik probeer mijn handen los te krijgen, ze zitten te strak achter de stoel gebonden. Terwijl ik bezig ben hou ik de man met de baard en sterke bierlucht in de gaten. 'mmmm', probeer ik weer te schreeuwen, tevergeefs.
'Ik zei, houd je kop!' Roept hij en slaat me met zijn vlakke hand in mijn gezicht. Ik kijk weg en krijg tranen in mijn ogen, ik wil hier niet zijn laat me alsjeblieft gaan, denk ik, nou smeek ik eerder.
De handdoek in mijn mond is half afgezakt, wanneer ineens de deur open zwaait. Pap! ik zie hem in de deuropening staan met een honkbalknuppel in zijn hand. De man met de baard draait zich met een ruk om naar de deur en grijpt tegelijkertijd naar zijn heup. Ik kijk met verlangen in mijn ogen naar mijn vader en hij kijkt naar mij met verdriet en spijt in zijn ogen, wanneer er 3 schoten klinken en hij door zijn knieën op de grond zakt. Ik zie de grond rood worden en roep, in de hoop dat mijn woorden hem weer doen staan: 'Pap NEE!!!'

Met die woorden en een bezweet, betraand gezicht word de 23 jarige Amy Wilde geschokt wakker. Ze zit rechtop in bed en probeert zichzelf gerust te stellen. Ze schuift naar de rand van het bed en wrijft in haar ogen, haar wekker zegt dat het nog maar half 5 s ’ochtends is en ze zucht diep. Ze loopt naar de badkamer en gaat voor de spiegel staan, kijkt naar haar spiegelbeeld en trekt een raar gezicht. Ze draait de kraan open en gooit wat water in haar gezicht. Ze droogt zich af met een handdoek wanner haar telefoon begint te trillen. Ze legt haar handdoek weg en loopt naar het nachtkastje waar het geluid vandaan komt en neemt op met de woorden: ‘Detective Wilde, waar ben ik nodig?’

Nadat ze had opgehangen liep ze weer naar de badkamer en zette de douche aan. Na 10 min kleedde ze zich aan, een nette broek en een effe blauw T-shirt wat goed paste bij haar blauwe ogen en haar lange rode haar dat samen werd gehouden met een blauw elastiekje. Ze liep naar de woonkamer en deed de gangkast open, haalde er een kluisje uit en viste de sleutels uit haar broekzak. Opende de kluis en pakte haar pistool op, lade het en controleerde of de safety erop zat. Daarna pakte ze haar bage op en stopte het pistool in het holster van haar riem en de bage in haar zak. Ze legde de kluis terug en keek het huis rond om te controleren of ze niks was vergeten en liep de deur uit met haar leren bruine jas over haar arm en haar tas met NYPD erop over haar schouder.


‘hey Amy.’
‘hey Brooke, wat is al die heisa over en waarom moest ik in vredesnaam om 5 uur hier al zijn?!’
‘Heb je het nieuws nog niet gezien dan?’
‘Eh nee, ik kijk meestal geen nieuws om 5 uur s’ochtends, jij wel?’
‘Ja, altijd.’ Reageert Brooke plagerig.
Brooke is even oud als Amy, ze is slim en houdt alles bij in de misdaadwereld. Modieus is ze niet echt en het interesseert haar eerlijk gezegd ook niet. Al is ze niet lelijk, nee ze is best knap, ze heeft stijl bruin haar tot aan haar schouders, als ze weet hoe ze zich leuk moet kleden zouden er vast een hoop jongens achter haar aan lopen. Maar ook daar let Brooke niet echt op. Zij houdt meer van haar werk en geeft niet zo veel om andere dingen. Bij elke zaak die ze krijgen geeft Brooke zich helemaal, soms een beetje te veel, zo ook bij deze.
‘Maar even over de zaak,’ begint Brooke. ‘Lily Hewitt, 15 jaar is ontvoerd 1 uur geleden van haar huis, waar ze leeft met haar ouders en broertje van 10.’ Legt Brooke uit en geeft Amy een foto van het meisje, met licht blond haar en een wipneusje.
‘van haar huis hé, dan hebben we of met een hele domme ontvoerder te maken of met één die heel veel zelfvertrouwen heeft. Ook kan het zijn dat Lily specifiek was uitgekozen.’ Merkte Amy op.
‘Hebben ze al iets gevonden in het huis?’ vraagt Amy aan Brooke terwijl ze door een dossier bladert.
‘Nee, nog niet en er zijn nu mensen de ouders aan het interviewen.’
‘waarom krijgen wij deze zaak eigenlijk?’ vraagt Amy zich hardop af. ‘nou, een paar weken geleden is dit meisje ontvoerd, Anna Hart zelfde leeftijd en zelfde MO’ antwoorde Brooke en liet een foto zien van een meisje dat Lily’s tweeling zus had kunnen zijn. ‘2 dagen later werd ze zo gevonden.’ En weer liet Brook een foto zien.
‘Oh, wat afschuwelijk.’ Is het enige wat Amy kan uitbrengen, terwijl ze met grote ogen naar de foto kijkt. ‘Ik snap waarom iedereen zo druk is.’ Knikt Amy nu begrijpend als ze om zich heen kijkt.
‘je zei dat er mensen waren die Lily’s ouders interviewde.’
‘Ja, ze zijn nog bezig wil je het horen?’
‘Nee, eh ze had een broertje?’ ‘Ja, klopt Rick, hij zit bij de snoepautomaten.’ ‘niemand heeft nog met hem gepraat? Dan wil ik daar wel mee beginnen, kleine broertjes weten vaak meer van hun grote zussen dan dat ze zouden willen.’ ‘Ha, ervaring.’ Reageert Brooke met een grote lach op haar gezicht. Maar Amy’s lach word ineens serieus. ‘Nee, ik heb geen zusje meer.’ Amy heeft door hoe verdrietig ze klinkt en voegt er vrolijk aan toe: ‘maar ik heb goed met kinderen en Rick lust vast wel iets lekkers. ‘juist ik breng je naar hem toe.’