22. he's okay

Die hele ochtend zat ik op de bank. Ik deed niks, dacht alleen maar aan van alles. Ik had geen moeder meer, en ook geen vader. Dus dat betekende dat ik een wees was. Maar hoe kon ik een wees zijn, als ik nu opeens een hele grote familie had? De Cullens hadden meer voor mij gedaan in twee dagen dan mijn vader in mijn hele leven. Dit was nu mijn familie.
Na een hele tijd denken voelde ik me al een stuk beter. Embry merkte het vast, want hij trok me weer tegen zich aan.
‘Beter?’
‘Ja,’ antwoorde ik. ‘Ik heb me bedacht dat ik nu een hele nieuwe familie heb.’
‘Pas ik daar ook in?’
Ik lachte. ‘Misschien.’
Op dat moment kwam Carlisle binnen lopen.
‘Kiki,’ zei Carlisle. ‘De tests van de man die je vanacht hebt bezocht zijn binnen. Ik ga nu naar het ziekenhuis om te kijken.’
‘Ik ga ook,’ zei ik. ‘Ik moet hem zien.’
Carlisle knikte. Daarna liep hij naar buiten, naar zijn auto. Ik draaide me om naar Embry.
‘Ga jij ook mee?’
Hij drukte een kort kusje op mijn mond. ‘Als jij gaat, ga ik ook.’
Ik lachte en rende naar buiten. Daar steeg ik op, de helder blauwe lucht in. onder me zag ik Embry het bos in verdwijnen.

Na een paar minuten vliegen zag ik het ziekenhuis al. ik daalde, want iedereen kon me zien nu het dag was.
Toen ik op de grond stond keek ik om heen. Het bos was dichtbegroeid.
‘Embry?’ fluisterde ik.
Ik voelde twee armen om mij heen. ik draaide me om om naar Embry te kijken.
‘Hoe kan het dat jij zo stil bent?’ vroeg ik hem.
‘Weerwolven ding.’
Ik rolde met mijn ogen. Daarna werd ik weer serieus. ‘We kijken alleen even door het raam, niks anders. Begrepen?’
Embry saluteerde even en ik lachte. We slopen naar de achterkant van het gebouw. Embry begon in de boom van gisteren te klimmen, en ik vloog naar een tak die precies voor het raam uitstak. Toen Embry eenmaal naast me zat, keken we samen naar binnen.
In het kamertje zag ik een vrouw, twee kleine meisjes en de patient. Hij zag er veel jonger en sterker uit dan gisteren.
De twee meisjes zaten om hem heen op het bed te spelen. De vrouw was zich net voorover aan het buigen. Ik zag dat ze aan het huilen was, maar ze lachte ook, dus waarschijnlijk was ze aan het huilen van blijheid. Ze omhelsde de patient.
Toen de vrouw zich omdraaide om iets te pakken, keek de patient uit het raam. Hij zag mij zitten en zwaaide. Hij vormde een woord met zijn lippen. Dankje.
Ik glimlachte en zwaaide terug. Daarna liet ik me uit de boom vallen. Embry klom er ook uit.
Het zien van dit alles had mij blij gemaakt. Ik kon nu al niet wachten tot het avond was. Ik zou veel mensen helpen, net zoals angel in het verhaal.
Met die gedachtes in mijn hoofd, vloog ik terug naar huis.