Deel O8

“Oke,” zei Animatis. “Je hebt je stok, nu moeten we maar eens schoolboeken gaan halen. Daarheen.” Ze wees op een bordje met Flourish and Blotts.
Deze winkel was net als de winkel van meneer Thomson vol met boekenkasten, alleen waren deze gevuld met boeken, sommige bewogen, anderen veranderden van kleur, en sommige maakten zelfs geluid. Stiekem hoopte Diana dat haar schoolboeken ook zo gaaf waren. Animatis haalde een lijst tevoorschijn, met daarop een aantal interessante titels.
“Welk vak geeft u eigenlijk?” vroeg Diana aan Animatis toen ze de lijst bekeek.
“Verzorging van fabeldieren, een heel leuk vak,” antwoordde die met een knipoog. Ze liepen naar de toonbank, en de eigenaar haalde een stapel boeken tevoorschijn.
Na betaald te hebben voor de boeken, liepen ze weer verder naar Madam Malkin’s Robes for All Occasians. Diana wist wel wat dat was.
“Voor Hogwarts?” vroeg Madam Malkin. Diana knikte. Malkin haalde een hoop zwarte stof tevoorschijn en gooide het over Diana’s hoofd.
Ze waren daar snel klaar, want de gewaden pasten eigenlijk wel. Animatis en Diana liepen met grote tassen door naar de apotheek, waar ze echt gore dingen hadden, vreemd groen slijm, ogen, nagels, hoorns, en nog meer spul waarvan Diana niet wou weten wat het was. Toen ze daar klaar waren had ze nog een ketel, een telescoop en een weegschaal, die ze bij de winkel ernaast kochten.
“Dat ging snel,” zei Animatis opgewekt toen ze weer op straat stonden. “We worden pas over een uur op Hogwarts verwacht. Laten we nog wat eten.” Ze aten nog een warm broodje, en Diana wou er perse een boterbiertje bij. Diana zat op het terras, met haar tassen vol met nieuwe schoolspullen, nam een slok boterbier, en had het gevoel dat ze zich nog nooit gelukkiger had gevoeld.
“Laten we zo maar gaan,” zei Animatis terwijl ze op haar horloge keek. Diana nam haar laatste slok boterbier, en Animatis betaalde.
“We gaan via het haardrooster,” legde ze uit terwijl ze naar de Leaky Cauldron liepen. Bij de open haard in de hoek stopten ze, en Animatis pakte een klein buideltje. Een beetje angstig dacht Diana aan Harry’s eerste keer reizen met het haardvuur, en hoopte vurig dat ze niet zou verdwalen.
“Zeg luid en duidelijk: Hogwarts, en denk aan de kamer van professor Snabbelaar, ja? Dan moet het wel goed komen, denk ik.”
“Denk je?”
“Ben je er klaar voor?”
“Wat?” riep Diana paniekerig. Animatis strooide de inhoud van het buideltje in het vuur, en dat lichtte groen op. Diana slikte angstig.
“Ga maar eerst,” zei Animatis. Met het gevoel dat ze nog nooit zoiets doms en gevaarlijks had gedaan, stapte Diana het vuur in. De grote groene vlammen verschroeiden haar niet, maar voelden heel vreemd aan.
“Hogwarts!” riep ze met dichtgeknepen ogen. En toen werd ze naar beneden gezogen. Het was niet zo akelig als verdwijnselen, maar wel duizelig makend, alsof ze rondtolde in een wirwar van groene vlammen. En toen zag ze iets, het leek wel tapijt, het kwam steeds dichterbij, ze hoorde de bekende stem van professor Snabbelaar, en ze viel neer in een open haard.