Deel O7

“Eerst maar een toverstok halen, nietwaar?” Animatis glimlachte en leidde Diana naar een klein winkeltje. Eigenlijk had Diana half en half verwacht om Olivanders binnen te stappen, maar ze bedacht dat die misschien wel helemaal niet bestond. Alle muren waren bedekt met enorme kasten, allemaal gevuld met langwerpige dozen. In de etalage lag een toverstok op een fluwelen kussen, met een bordje erbij, maar Diana kon niet lezen wat er op stond. Tegenover haar stond een donkere houten toonbank, waar een stapel boeken, een paar dozen, en een hoop papier op lag.
“Dit is de winkel van Thomson, hij is echt de beste toverstokkenmaker hier,” fluisterde Animatis. Ze kuchte, en er verscheen een man met vrij lang zwart haar en een dikke bril. Hij keek even van Animatis naar Diana, en zei toen:
“Een toverstok voor de jongedame?”
“Mm-hm,” zei Diana een beetje ongemakkelijk. Thomson bekeek haar even.
“Je toverstokarm?” vroeg hij. Even dacht Diana aan het moment dat Olivander dat aan Harry vroeg.
“Rechts,” antwoordde ze. De man mat met zijn meetlint even Diana’s hand op, en haar vingers, en liep toen naar de kasten om vervolgens een paar dozen eruit te plukken. Een gevoel van opwinding kwam weer bij Diana op, ze kreeg een echte toverstok, een echte toverstok! Waarmee ze kon toveren, en dingen laten zweven en-
“Probeer deze eens,” zei meneer Thomson. Hij gaf haar een simpele donkerbruine stok. “Vijfentwintig komma zes centimeter, taxushout, drakenbloed. Redelijk buigzaam.” Diana pakte hem, en gaf er een felle zwaai mee, maar niks gebeurde. Dat was hem dan vast niet. En inderdaad pakte Thomson hem af en legde hem op de toonbank. Hij maakte de volgende doos van de stapel open en haalde er een hele mooie toverstok uit. Hij was heel er licht, van lichte kleur hout, en was versierd met een gouden randje. Diep van binnen hoopte Diana dat dit hem zou worden.
“Tweeëndertigeneenhalve centimeter, eikenhout, met eenhoornhaar, lekker soepel, probeer maar.” Hij gaf de stok aan Diana, die ermee zwaaide, maar het ging zwaar, alsof de stok eigenlijk niet mee wou doen. Teleurgesteld gaf ze hem terug aan meneer Thomson, en die pakte de volgende. Die was lang niet zo mooi als de vorige. Hij was heel erg donker, en zag er een beetje slordig uit.
“Berkenhout en feniksveer, drieënveertig centimeter. Onbuigzaam.” Diana pakte de stok. Hij voelde niet prettig, om één of andere reden, en toen ze hem ophief, werd hij al uit haar hand getrokken.
“Nee, nee, nee. Laat ik eens wat uitproberen. Kan geen kwaad.” Meneer Thomson liep in zichzelf mompelend weg, en kwam terug met een vrij grote, stoffige doos. “Dit is nog een oud model, een van de weinige, hij ligt hier al jaren, is nooit verkocht… Wel een mooie, ja. Wilgenhout, vierendertig centimeter, eenhoornhaar, en behoorlijk buigzaam.” Hij haalde de stok uit de doos, hij was donkerbruin, bijna zwart, en was versierd met een dun zilveren spiraaltje. Diana pakte de stok, hij voelde goed aan, en zwiepte vrolijk mee toen Diana er een zwaai mee gaf. Het leek alsof er een gouden gloed van de punt af kwam, maar misschien verbeelde ze zich dat. Dit moest wel de goede stok zijn, dacht Diana blij.
“Ah, ja, mooi, heel mooi!” Meneer Thomson stopte de stok weer in de doos. “Ik ben blij dat deze stok ook nog een eigenaar krijgt, erg koppige stok, maar ook erg trouw.” Hij keek Diana doordringend aan door zijn dikke bril, en ze schoof ongemakkelijk heen en weer. Diana betaalde zes galjoenen voor de stok, wat haar best wel mee viel, en ze liepen weer naar buiten.