Hoofdstuk 11-een stukje ziel

Ik kwam in de Grote Zaal aan
maar er was niemand en ik wist
niet waar ik naartoe moest.
"Hey,zoek je onze leerlingenkamer?",
het was Hermelien.
"Euh,ja kan jij me hem wijzen?Ik
...Ik moest euh weg",
ik probeerde overtuigend te lachen
maar Hermelien had me door:
"Je verstopt iets hé?
Een groot geheim zoals de sorteerhoed al zei!"
"Ik heb inderdaad een geheim Hermelien
maar ik kan het je gewoon niet vertellen,
het is te ingewikkeld ik...ik",
ik begon te huilen.
"Hé,niet huilen het is je eerste dag
je hoeft het mij of Ron of wie dan ook
niet te vertellen,sssht kom hier.",
Ze omhelsde me en ik voelde me zo
schuldig,schuldig dat ze zo aardig waren terwijl
ik dat niet verdiende.:
"Het spijt me.Je hebt geen idee hoe graag
ik het je wil vertellen maar ik kan het gewoon
niet!."
"Kom we gaan naar bed,het wachtwoord is mare.",
Bij het horen van dat woord begon ik harder te huilen
maar dat merkte ze niet.