Chapter 11

Ik dacht na over wat er ging gebeuren.. Hoe zou papa reageren? Papa, papa? Wat een woord. Papa is voor de meesten een leuk woord, voor mij een woord met angst, narigheid en pijn. Ik wou niet terug. Snappen ze dan niet hoe erg het thuis is? Dat mijn vader mij wel echt slaat? Waarom geloven ze niet? Ik weet dat sommige zeggen dat ze geslagen worden terwijl dat niet zo is, om aandacht te trekken of om stoer te doen.. of weet ik veel wat voor redenen. Maar bij mij is dat echt niet zo. Waarom geloven ze mij gewoon niet? Ik spreek de waarheid.. maar hoe kan ik het bewijzen? Ik kan geen blauwe plekken meer laten zien want die zijn allemaal al genezen aangezien ik al een lange tijd op straat rondzwerf. Als ik een blauwe plek heb is het van die klote agent die mij net hard kneep toen ik mee moest komen naar mijn cel. Ik zou echt alles doen om de tijd terug te draaien, echt alles. Toen mama en Sean er weer waren. Toen papa gelukkig was, dus iedereen gelukkig was. Hoe zou het zijn als Sean nu nog leefde? Zouden we dan verkering hebben? Hou zou het gegaan zijn in ons bandje? Ik pakte een foto uit mijn broekzak. De foto was helemaal verkreukeld en was een paar keer opgevouwen. Dat maakte mij niet uit. Het was een foto van mijn moeder, Sean en ik. Ik had goede herinneringen aan die foto. Die foto was gemaakt voordat ik de concerthal in wou lopen samen met Sean. Mijn moeder wou me afzetten omdat het best ver weg was. Samen met Sean ging ik heel vaak naar concerten. Na de dood van Sean had ik geen een concert meer bezocht. Dat kan ik niet. Niet zonder Sean. Ik Streelde een keer over het gezicht van Sean en gaf er vervolgens een kusje op. “Meekomen.” Hoorde ik iemand roepen. Voor mijn cel stonden dezelfde 2 agenten weer als die me er vandaag in gegooid hadden. Letterlijk erin gegooid. Ik stopte snel de foto terug in mijn broekzak. Bang dat ze het van me zouden afpakken. Het was het enige wat ik had. Als je 100 euro van me zou afpakken had ik dat nog minder erg gevonden dan deze verkreukelde oude foto. Die was voor mij een miljoen waard. De 2 mannen stopte een sleutel in het slot en haalde me vervolgens uit de cel. “We zijn eruit.” De man glimlachte en sloeg zijn arm om mij heen. “Het komt weer allemaal goed. Straks ben je weer helemaal gelukkig met je vader.” Zei de man terwijl hij troostend over mijn rug heen streelde. Wat dacht hij wel niet? Dat ik nu blij moest zijn? ik had heel mijn verhaal aan hem verteld. Hij had me met medelijden aangekeken en gezegd dat hij snapte wat ik gedaan had en hoe ik gereageerd had. En vervolgens doet hij doodleuk alsof ik alles gelogen had. Ik kon die vent wel van alles aandoen. Ik wou hem slaan en schoppen, mijn woede op hem uitleven. Maar dat gunde ik hem niet. Mezelf niet. Niemand niet. “Blij dat je weer naar huis mag? “ Vroeg de agent aan mij. Ik negeerde hem. Het enige wat ik deed is hem een vuile blik geven toen ik in de auto werd gezet. De auto startte en reed vooruit.

Op weg naar de hel.