Prologue

Ik legde mijn benen in het water en leunde mijn hoofd achterover. Mijn benen maakten vrijwel meteen plaats voor een staart, en een verdrietige glimlach sierde mijn gezicht.
‘Gefeliciteerd Caliana,’ fluisterde ik tegen mezelf terwijl de tranen over mijn wangen begonnen te stromen. Ik was vandaag 236 jaar oud, en ik was precies 220 jaar hier. Met hier bedoelde ik op het land. En de reden dat ik zo verdrietig ben? Simpel.
Ik ben alleen.