21. he's dead to me.

Ik slikte even voor ik antwoorde. ‘Hallo papa.’
‘Kiki? Goeie god Kiki, waar ben je? Ik heb me hier de hele tijd ongerust zitten maken. Zeg maar waar je bent, dan kom ik je ophalen.’
‘Dat hoeft niet, papa. Het gaat hier goed met me. Je hoeft niet meer ongerust te zijn.’
‘Wat bedoel je? Kiki, zeg me waar je bent.’ Zijn stem klonk bozer.
‘Nee, papa. Ik… ik denk niet dat ik terug kom.’
Het was even heel stil aan de andere kant van de lijn. Toen hij weer begon te praten, klonk hij dreigender dan ooit. ‘Luister naar mij Kiki. Je kunt je niet eeuwig verstoppen. Ik zal je vinden, en als ik je eenmaal heb gevonden, dan staat je heel wat te wachten. Begrepen?’
Ik begon te beven. Hij hield niet van me. Hij moest gewoon iemand hebben om zijn woede op af te lossen.
‘Dag, papa,’ zei ik zachtjes. Ik verbrak de verbinding voor hij nog iets anders kon zeggen.
Ik staarde nog een paar minuten naar de telefoon, en daarna keek ik naar Embry. Het zien van zijn bezorgde ogen liet mijn tranen stromen. Hij trok me in zijn armen, en ik begroef mijn gezicht in zijn shirt.
‘Het is goed, Kiki,’ zei hij zachtjes. ‘Huil maar even uit. Het is goed.’
Ik huilde tot mijn tranen op waren. Daarna keek ik een beetje verontschuldigend naar Embry.
‘Sorry dat ik je trui heb verknoeid.’
Embry haalde zijn schouders op en glimlachte. ‘Maakt niks.’
Iets trok aan mijn trui, dus ik keek naar beneden. Renesmee stak haar hand omhoog, en ik bukte me. Ze legde haar hand op mijn wang.
Wat is er? hoorde ik in mijn hoofd. Ik glimlachte een beetje naar Renesmee.
‘Ik heb geen vader meer.’
‘Is hij dood?’
‘Ja. Voor mij wel.’