Weggerukt

Ze had al de hele dag haar spullen rondgesleurd. Want deze onvermijdelijke dag was toch aangekomen, Veel te snel als je het mij vraagt ,had ze wel honderd keer tegen haar moeder gezegd, ze wist dat haar moeder het er ook moeilijk mee had. Ze had moeite met afscheid nemen. Dit was de eerste keer dat Vicky zolang en zover van haar verwijderd was.
Tijdens de rit van twee uren met haar moeder hadden ze bijna geen woord gezegd, elk doodsbang dat deze woorden nog zouden doorwegen op het schrijnende afscheid dat hen te wachten stond. En na een paar woorden over het weer en de verwachtte file was het gesprek afgerond, Vicky keek naar buiten, en naar de andere auto’s die hen voorbijstaken, elk bezig met hun eigen leven. Ze wierp tersluiks een blik naar haar moeder. Vicky leek totaal niet op haar, haar moeder was groot, slank, bloedmooi, grillig, en bijna alle mannen aanbaden haar, maar dat wist ze al lang. Vicky had bruin, lang haar en was volslank met een bleke huid.
Ze overwoog alles goed voor ze haar beslissingen nam en ze had volgens velen talent, maar desondanks had ze nog nooit een vriend of vriendin gehad, ze wist van zichzelf dat niemand haar ooit zou zien zoals ze haar moeder zagen.
Deze verhuis zorgde voor een tweestrijd bij haar, ze was opgetogen dat ze eens in het “onbekende” kon duiken. Ook al kon je dit amper onbekend noemen, ze ging voor een jaar bij haar vader wonen. Maar ze was ook doodsbenauwd, want morgen was haar eerste dag op haar nieuwe school. Het was bijna oktober en binnen twee weken zou ze jarig zijn, Ik ben benieuwd wat hij me deze keer zal aandoen als cadeau, dacht ze bij zichzelf.

“Hé, kom je vandaag nog naar binnen of wil je daar vastroesten?” Dat was haar vader “Charmante vent” was haar antwoord, maar dit zei ze niet luidop. Ze was zelf miserabel, ze moest hem er niet mee belasten. Ze riep de hond, Wickie, en ging naar binnen waar ze het ontzettend heet vond. Ze bekeek de keuken en zuchtte diep. Het was een gewone keuken, maar je had waarschijnlijk een hele hoop verf nodig om deze schrale troost er een beetje levendig uit laten zien. Ze zag dat haar vader begonnen was met twee kasten, maar het daarna blijkbaar had opgegeven, en zich terug ging concentreren op zijn werk. Haar pa, dat was pas een workaholic, hij werkte de klok rond. Hij was een reus van een man met handen als koolschoppen en een norse indruk. Maar iedereen die hem een beetje kende, wist dat hij nooit een vlieg kwaad zou doen. Hij was er kapot van toen haar ma hem verliet, en haar meenam. Hij heeft therapie moeten volgen en delfde zich onder hopen werk. Maar het was al veel beter, en hij voelde zich beter. En dus had hij bij haar moeder gesmeekt of ze hem een kans wou geven met zijn dochter. En na eindeloos veel berichten en gesprekken hadden ze gezamenlijk besloten dat ze een jaar bij hem ging gaan wonen en daarna zelf mocht beslissen wat ze wou.
Ze ging naar de woonkamer en wenste haar vader een goedenacht. Eenmaal boven sloeg de moedeloosheid echt toe. Ze zag het kotsgroene behang, de nieuwe kasten, bureau en een bed. Dit is allemaal niet van mij, hoe moet ik dit hier overleven? Dit is niet mijn kamer maar van een vreemde. Ze liep naar het bed toe, dat ze totaal niet kende, en ging erop zitten. Ze liet haar schouders zakken en er liep een traan over haar wang, maar deze veegde ze snel weg, ze was er niet voor in de bui. Deze kwam later wel. Wat moet ik nu? Ik ben hier nu, en zit hier vast voor een heel jaar, hoe ga ik dit in godsnaam overleven? En morgen al naar die school, het Lemmensinstituut in Leuven , het klonk als een gevangenis, en ik moet dan ook nog mijn cello meesleuren in de trein. Dat zal prachtig worden, complete afgang, zeker weten. Haar gedachten waren te luidruchtig om te kunnen slapen, en dus pakte ze haar cello erbij. Ze legde de krul op haar schouders en voelde het zware instrument rusten op haar borst, langzaam sloeg ze de eerste noten aan, rustig en beheerst, ze speelde Bach.
Ze zag haar bladmuziek voor haar en begon te spelen. En langzaam ontspon die wereld zich, waarin ze vrij en gedachteloos kon rondzwerven. En ze begon mee te neuriën met de melodie van haar cello. Ze streek alle gedachten weg, terwijl ze het lied uitspeelde met gesloten ogen. Maar nadat het lied was afgelopen, moest ze haar ogen opendoen en de realiteit onder ogen komen. Ook al wist ze dat het zinloos was, deed ze haar pyjama aan, poetste haar tanden en kroop in haar bed. Eenmaal in bed welden de tranen weer op, en alhoewel ze deze wegveegde kwamen ze terug. Dus gaf ze het maar op en liet ze de vrije loop. hoe kon het ooit zover gekomen zijn? Vorige maand was alles nog dik in orde en zat ik met ma aan de buis, kijkend naar een van onze soaps, waar we helemaal in opgingen. Maar ik heb besloten en zal ermee doorgaan. In die gedachte vond ze een soort van vrede met haar situatie.