Amuse me [1]

Ze verveelde zich.
Het zuivere goud van haar troon voelde hard en koud tegen haar halfblote rug. Tegelijkertijd was het om haar heen bloedheet, de Egyptische middagzon brandde op haar huid en veroorzaakte zweetdruppeltjes op haar voorhoofd, iets waar de grote waaier nauwelijks iets aan afdeed. Wat deed ze hier? Het was niets om koningin te zijn, helemaal niets. Ondanks de rijkdom, ondanks de macht die ze had, ondanks het genoegen dat ze schepte uit het rondcommanderen van haar slaven, de angst die ze bij hen zaaide in de wetenschap dat ze hen elk moment voor de leeuwen kon gooien.
Ze zou het allemaal opgeven, zo gemakkelijk, als ze kon terugkrijgen wat ze verloren was.
“Ik verveel me.”
Haar stem klonk kil en emotieloos. Ze richtte haar donker omlijnde en daardoor des te doordringender ogen op de man naast haar. Haar man. De farao.
Hij glimlachte eventjes, een lach zonder echte vreugde. Hij wist wat ze nu ging vragen, nee, ging eisen, en zij wist dat hij het haar zou geven.
“Ik wil vermaakt worden. Kan mijn farao een manier vinden om zijn koningin te amuseren?”
Er kwam geen antwoord, tenminste, niet in woorden. Maar aan de manier waarop hij zijn gouden drinkbeker wegzette en zijn blik op de bedienden richtte, kon ze zien dat hij gehoor zou geven aan haar verzoek.
Traag, bijna loom klapte hij in zijn handen. Klap klap. Het geluid galmde door de grote ruimte en wekte onmiddellijk ieders aandacht.
De man met de trommel begon te spelen. Een ritmisch getrommel dat werd afgekapt door een andere man, die op de gong sloeg. Ze richtte haar blik op hem.
“Ik presenteer u: The Stick Man!” verkondigde hij.
Een kleine, kale man met een brede lach op zijn gezicht kwam aanlopen. In zijn handen hield hij verscheidene kleurige stokken, met wapperende slierten. Hij maakte een kleine buiging alvorens met zijn act te beginnen.
Twee stokken die een derde in evenwicht hielden. Saai.
Al na schandalig korte tijd hield hij ermee op en keek haar verwachtingsvol aan.
Ze onderdrukte een gaap en maakte een nonchalante handbeweging. “Gooi hem voor de leeuwen.”
De man had amper twee seconden de tijd om haar woorden tot hem door te laten dringen en de lach van zijn gezicht te laten verdwijnen. Toen werd hij vastgegrepen door twee wachters en afgevoerd.
De leeuwen brulden vol ongenoegen.
De man bij de gong slikte. “Ooo-kee... Brazzillie Firooo!”
Brazzillie was een man met zeer kort haar, een snor en een sikje. Hij begon te jongleren met een aantal brandende fakkels, iets wat ze ook al duizend keer eerder had gezien. Toen stak hij, eveneens geheel volgens het boekje, de fakkels in zijn mond en bluste zo de vlammen.
Een hand langs haar keel volstond.
Terwijl het gezoef van vlijmscherpe zwaarden wegstierf, schudde de gongman zijn hoofd en mompelde iets onverstaanbaars. Ze nam zich voor hem van nu af aan beter in de gaten te houden.
Nu, volkomen onaangekondigd, kwam de derde artiest.
Hij liep langzaam en bedeesd door de zaal, geheel bedekt door een lange, zwarte mantel met kap. Alhoewel ze zijn gezicht niet kon zien vanaf hier, voelde ze een vreemde gevoel door zich heengaan. Alsof ze op het punt stond zich iets te herinneren, maar ze kon er net niet bij.
Met een zwart gehandschoende hand strooide hij iets over de vloer. Het leek zand, maar op het moment dat het de grond raakte, veranderde het in zwarte korrels die uit zichzelf uitwaaierden en hun weg leken te zoeken over de vloer.
Gebiologeerd staarde ze naar het tafereel. Hoe hij naar voren stapte, het trapje op, en in het zand ging staan. Een moment van doodse stilte. En...
Hij verdween.