Thomas

De hele nacht woelde en draaide ze in haar bed, ze stond zelfs drie keer op om eens rond te lopen, een glas water te drinken en naar het toilet te gaan. Uiteindelijk moest ze dan toch in slaap gevallen, want toen ze haar ogen opendeed, hoorde ze het snijdende gepiep van haar wekker. Nu al? Mag ik echt niet blijven ligge… ze kon deze gedachte nog niet afmaken of haar vader kwam al binnen met een dampende kop koffie, en zei :” Goeiemorgen! Wat een prachtige dag om opnieuw te beginnen met een school, een frisse start, weet je wel?…”. Ze wierp hem een dodelijke blik toe dat de meesten zou doen zwijgen, omdraaien en weggaan. Maar haar vader met zijn goede humeur bleef maar doortateren, dus besloot ze maar op te staan, heb je nu je zin? was haar enige gedachte, en blijkbaar wel want haar vader knikte tevreden en ging uit haar kamer. Juist, kleren, waar lagen die ook alweer? Ze pakte een doos beet en deed hem open, na lang graven vond ze een T-shirt, een jeansbroek en ondergoed. Jeezes, ik moet zeker nog uitpakken, straks breek ik mijn nek hier nog! Op weg naar beneden trad ze de badkamer binnen: Hier mag ook eens gekuisd worden, het is bijna zo’n puinhoop als mijn kamer. Wat zou zijn excuus zijn? Op zoek naar een haarborstel vond ze een blik bier, ligt hier waarschijnlijk al lang: pa dronk vroeger toch niet… Tijdens haar overpeinzingen vond ze de gewenste haarborstel, streek ermee door haar haren, deed zoals altijd een paardenstaart in haar haren en ging op weg naar beneden, waar niemand te bespeuren viel. Behalve de hond die haar kwispelend begroette door zijn neus tegen haar dij te porren, waarop Vicky hem uitliet. Laat hij me zomaar achter, zonder “een goed gestructureerd plan”, zoals hij altijd zo noodzakelijk vond. Maar op de keukentafel lag een uitgebreid briefje met uren van een trein en een abonnement en de plaats van brood en vlees. Pa toch, als je je een beetje interesseerde in mijn leven zou je toch al weten dat ik vegetariër ben. Toch zal hij dit niet doen, zijn tijd verspillen. Waarom zou hij, ik bedoel, heb ik mezelf al eens bekeken, ik ben het niet waard… Terwijl ze bezig was met haar depressieve gevoelens zocht ze een kom, goot er melk en taaie cornflakes in die waarschijnlijk al 3 jaar oud waren. Ze was zo in gedachten verzonken, dat ze de haastige klop, en de opengaande deur niet hoorde, ook het gesnuif aan de achterdeur wekte haar niet uit haar dagdroom. “Hoi, ik ben Thomas,” zei een voor haar vreemde stem in de keukendeur. Vicky schoot recht en stootte daarbij de kom cornflakes om die zich daarjuist nog op haar schoot bevond, natuurlijk werd ze (weeral) bloedrood. Nadat ze bekomen was van haar lompe stunt, bekeek ze haar gast. Hij was allicht even oud als zij, met donkerblond haar tot boven zijn ogen, hij had zachte gelaatsuitdrukkingen waardoor hij er erg joviaal en openlijk uitzag, toch vielen zijn staalblauwe ogen, waar ze zichzelf in verloor op, ze had deze opvallende blauwe ogen eerder gezien. Maar dat kan niet, hoe zou het ook kunnen? Wat zou hij hier in godsnaam doen? Zijn blik in zijn ogen zorgde ervoor dat ze weer met beide voeten in de melk terecht kwam. Ze mompelde een excuus nam twee velletjes keukenpapier, keek naar de plas melk, naar haar twee velletjes en terug hier zal ik niet genoeg mee hebben. Dus ging ze op zoek naar een dweil, vond niets en legde er voorlopig een vaatdoek op. Toen besefte ze dat ze nog helemaal niets gezegd had, keek de gast in de staalblauwe ogen, en probeerde zich te vermannen: “Wat doe jij ongenodigd in mijn huis?”, maar dit kwam er veel te agressief uit, hij keek gekwetst, keerde op zijn stappen terug en zou naar buiten geweest zijn als Vicky hem niet had teruggeroepen had. “Sorry, sorry,…” hij verstarde in de deuropening, en Vicky zou gezworen hebben dat ze zijn wangen zag bollen, toch zag ze geen tekenen van humor of dergelijke in zijn blik toen hij zich langzaam maar zeker omdraaide en haar recht in de ogen keek. Zijn staalharde ogen boorden zich in de hare, waardoor ze ineen kromp. “Wist je dat dit al de tweede of derde keer is dat je me je excuses aanbied?”, was zijn enige antwoord, met een toets van sarcasme. Vicky stond voor de eerste keer dat ze zich kon herinneren met haar mond vol tanden. “Als je je zou afvragen waarom ik hier ben…”, begon hij, maar Vicky kapte hem midden in zijn zin af :” Ja, dat vraag ik me wel degelijk af, want na mijn excuses sta je hier degelijk nog wel, hé. Maar stel jezelf eens eerst even voor om te beginnen.” Deze keer was het zijn beurt om verstomd te zijn. Na een minuut of twee gaf Vicky het op, en zei:” Je mag hier wel blijven staan, hoor maar als je me wilt excuseren: ik moet naar school. Mag ik er even langs?”, zei ze toen ze de trap op wou gaan naar haar cello en schooltas met alle nodige papieren. Ze wou hem voorbijgaan, maar tijdens het voorbijsteken, kon ze niets anders dan tegen zijn brede schouders zitten, omdat hij nog altijd niet had opgeschoven. En ze voelde een soort van schok door haar gaan, alsof ze weer met haar vingers in het stopcontact zat, maar dat pijnlijke gevoel, was omgetoverd tot iets tintelend in haar buik, hoofd, en al haar ledematen, tot in haar vingertoppen. Terwijl ze haar rugzak en instrument haalde, dacht ze goed na over dit gevoel. Maar eenmaal beneden had haar gast zich blijkbaar hersteld en met behulp van de vaatdoek haar ravage opgeruimd en had zich geïnstalleerd in één van de keukenstoelen. Ik was verkeerd, deze keuken was niet helemaal hopeloos, hij fleurde hem al op, door er gewoon al te zitten. Langzaam maar zeker stond hij recht, ging voor haar staan, op zo’n tien centimeter afstand, deze keer drong het tot haar door dat hij veel groter was dan haar, en dat wou al wat zeggen. En hij zei:” hallo, ik ben Thomas. Laten we opnieuw beginnen, oké?” Vicky kon niets anders dan stom knikken. “Dus ik ben Thomas, en jij bent Vicky neem ik aan? Jouw vader had met mijn ouders afgesproken,” probeerde hij te zeggen. Ook al deed hij niets verkeerd was Vicky gepikeerd, waarom had haar vader zulke dingen zitten bespreken en haar niet op de hoogte gebracht? En dus had ze weeral een vinnige opmerking: “Zoals? Welke dingen had hij afgesproken met jou en je ouders? Hij had toch niet gevraagd om me te matsen hé? Ik kan er niet tegen dat hij me behandeld als een tienjarige!” Terwijl ze verder ratelde, wat niet vaak voorkwam, kwam Thom nog dichter bij als dat al mogelijk was en begon te lachen, eerst zag ze een minuscuul glimlachje dat al snel uitwijdde voor een brede glimlach, een besmuikt lachje, een proestbui en dat uiteindelijk uitaardde in een gierbui. Ze voelde zijn warmte en adem op haar huid, en ze betrapte zich erop dat ze dit wel degelijk opmerkte, en dat het haar iets kon schelen. Fijn, nu zit ik ook al opgescheept met een die minstens even geschift is als ik. Ze bleef geduldig wachten totdat hij bekomen was en nadat hij zijn tranen wegveegde, probeerde hij in een mislukte poging terug serieus te worden. Dus maakte hij met pretlichtjes in zijn ogen terug oogcontact, en zei:”Prettige kennismaking, Miss Diva. Ik zou voorstellen om door te gaan, liefst voordat we onze trein missen.” “Zit jij ook in het Lemmensinstituut?” vroeg ze schijnbaar nonchalant. “Ja, en als ik het goed voorheb, hebben we hetzelfde lessenrooster, jij speelt toch cello?” Antwoord, Vicky, blijf daar niet zo dom kijken als een van die domme gansjes. “Ja, jij ehm… speel jij uh… ook cello?” Was dat het enige, wat dom, zo stotteren, niet normaal, dat had ze normaal nooit! Waarom nu dan wel? Hij onderbrak haar gedachtegang door te antwoorden: “Nee, ik speel op de piano, en keyboard,” hij keek op zijn horloge en zei:” maar nu moeten we echt vertrekken, je wil toch geen slechte indruk maken door te laat te arriveren op school, je eerste schooldag? Heb je alles?” Vicky knikte, en dus vertrokken ze. Vicky zag zijn rugzak en keyboard bij de voordeur staan, en vroeg informerend: “Is dat van jou?”, waarop hij simpel reageerde: “Ja, van wie anders?“ met een glimlach. Hij zette eerst de keyboard op zijn rug en daarna de rugzak. Maar zodra ze de deur toesloeg, besefte dat ze geen sleutel had van dit huis. Haar vader zal waarschijnlijk eerder thuis zijn dan zij. Thomas keek verbaasd om en informeerde of ze een fiets had, terwijl hij de zijne aanwees. Ze vermoedde dat haar pa wel een fiets moest staan hebben in de garage. En peinzend antwoordde ze: “ik niet, maar misschien mijn pa wel?” met een vraag in haar stem. Ze probeerde een open raam te vinden, om daarna in het kot te komen achteraan op de terras, wat ze niet vond, dan maar over het hek. dan zal ik wel een handje hulp nodig hebben van hem. dus keek ze naar het hek dat zowat een halve meter langer was dan zijzelf, en toen naar hem. Hij had de hint begrepen, en gaf haar een voetje. Ze geraakte over het hek en hij keek haar verbluft aan alsof hij dacht hoe deed zij dat. Ze nam zijn blik gekwetst op dat had je niet verwacht hè, dat ik erover zou geraken. Hoe zou iemand erbij kunnen komen om iets positiefs over haar zou denken. Ze kwam bij het kot aan, en zag wonderbaarlijk genoeg zelfs een fiets staan, geschikt voor haar: een damesfiets, van gemiddelde lengte. Ze repte zich, ging via de achterdeur naar binnen. Godzijdank dat hij openbleef, en dat ik hierheen kwam, anders bleef Wickie de hele dag in de tuin, ook niet gezond waarschijnlijk. En wat kan dat oude beest misdoen als hij binnen zit? Eenmaal buiten gekomen zat Thomas al op zijn fiets, klaar om te vertrekken. Ze zag dat hij een grote haast had, en haastte zich daardoor ook.