49. Unmask your dreams

‘Je wilt dat ze wát doet?’ Roept Damon tegen Stefan. ‘Het is al erg genoeg dat ze over zo’n zielig geval droomt, ik laat niet toe dat ze zich er dan ook nog eens aan overgeeft!’
Ik had al gedacht dat hij er niet mee akkoord zou gaan, maar dat hij zo tekeer zou gaan had ik ook niet verwacht.
‘Damon, ik moet dit doen. Anders heb ik nooit rust.’ Probeer ik. Ik ga in bed liggen en trek de dekens over me heen. Ik sluit mij ogen en probeer in slaap te vallen. Ik wil dit voor eens en voor altijd over hebben, Maar precies nu wil de slaap niet komen.
‘Zou ze al slapen?’ Hoor ik Damon tegen Stefan fluisteren. Ik ontspan bij het horen van zijn stem, ik doe dit voor hem.
Ik doe mijn ogen open en direct zie ik hem staan. Hij staat bij het meer met zijn rug naar me toe en kijkt over het water in de verte. ‘Ik kom afscheid nemen.’ Zeg ik direct. Maar zodra hij zich omdraait en ik een blik werp ik zijn groene ogen, verdwijnt al mijn zekerheid. Ik heb altijd iets gehad met ogen. Damons ijsblauwe ogen waren vroeger het eerste wat me opviel en nu voel ik alle kracht uit me stromen door de zijne. Ik wend mijn blik af en probeer daar niet te veel op te letten. Ik moet er achter komen wat hij wil, waarom hij dit doet. Maar hoe doe ik dat?
Terwijl ik dat probeer te verzinnen, voel ik twee armen om mijn middel glijden. Ik voel mijn knieën slap worden en weet dat ik snel moet handelen.
‘Waarom doe je dit?’ Vraag ik, mijn stem klinkt hees.
‘Omdat dit is wat jij wilt.’ Fluistert hij zwoel in mijn oor.
‘Ik wil alleen Damon.’ Dan denk ik aan wat Stefan zei. Ik verzet me iedere keer, wat als ik hem zijn gang laat gaan? Het klinkt belachelijk, maar het is misschien de enige manier die hem laat weggaan.
Ik geef me over en ontspan, het gaat makkelijker dan ik had verwacht. Zijn warme lippen zoenen mijn nek en vinden zo een weg naar mijn mond. Ik voel me nog steeds niet helemaal op mijn gemak. Hij laat me los en kijkt me diep in mijn ogen.
‘Sshh, ontspan.’ Zegt hij, terwijl hij voorzichtig een pluk haar uit mijn ogen veegt. Ik sluit mijn ogen en weer zoent hij me. Dit keer geef ik mezelf volledig over en ga er helemaal in op. Maar dan voel ik zijn handen afkoelen en ook zijn lippen worden kouder.
Als ik hem loslaat en mijn ogen weer open zijn de groene ogen verdwenen. Precies op de plek waar hij stond staat nu Damon, met zijn armen om me heen.
‘Ik zal er altijd voor je zijn.’ Er verschijnt een lach op mijn gezicht en nu sla ook ik mijn armen om hem een. Ik trek hem dicht tegen me aan.
‘Ik zal nooit meer aan ons twijfelen. Dat beloof ik.’ Zeg ik zachtjes, en ik meen het oprecht.

Damon pov.
Gespannen kijk ik naar de slapende Alice. Ze fronst af en toe en schud haar hoofd heen en weer. Het lijkt alsof ze zich niet echt in een makkelijke situatie bevindt.
‘Moet ik haar wakker maken?’ Vraag ik aan Stefan, maar die werpt mij alleen een waarschuwende blik. Nee dus. Dan ineens lijkt ze te ontspannen en er verschijnt zelfs een glimlach op haar gezicht. Ik voel de irritatie groeien, wie weet wat die jongen nu allemaal met haar uitspookt. Het is vreselijk niet te weten wat ze droomt. Geïrriteerd sta ik op en loop naar het raam. Ik kijk naar buiten en probeer niet te denken aan wat er zich achter me afspeelt.
Dan ineens voel ik twee armen om me heen en ze legt haar hoofd op mijn schouder.
‘Je hoeft je geen zorgen te maken.’ De glimlach klinkt nog na in haar stem. Ik draai me om en kijk haar nieuwsgierig aan.
‘Ik droomde over jou, over ons. Over hoe we waren en dat ik niet wil dat dit veranderd alleen omdat ik nu gekozen heb voor een ander dieet.’ Legt ze uit.
‘Dat zal nooit gebeuren.’ Wil ik haar geruststellen, maar ze knikt al.
‘Dat weet ik nu, maar sinds die “bijna-dood-ervaring” twijfelde ik aan alles. Aan mezelf, aan ons, maar nu niet meer.’
Dan drukt ze haar lippen op de mijne. Het gevoel is overweldigend. Zoveel passie heb ik van haar in tijden al niet meer gevoeld, maar ik vind het geweldig.