48. Run and hide

Met wallen onder mijn ogen zit ik in de klas. Ik heb al dagen niet geslepen. Bang dat Damon er achter komt waar ik over droom.
‘Dit is belachelijk.’ Mompel ik in mezelf, als mijn ogen voor de zoveelste keer dichtvallen.
‘Zei je iets, Alice?’ Meneer Saltzman kijkt op van zijn werk.
‘Nee hoor.’ Ik kijk weer naar mijn geschiedenis boek, maar de letters dansen voor mijn ogen. Ik probeer zo weinig mogelijk te ademen, want bij elke keer dat ik inadem ruik ik ook de geur van het bloed van alle leerlingen in mijn klas.
Ik voel me als een alcoholist die rondzwemt in de whisky, maar geen slok mag nemen. Ik concentreer me op de tekst. De tweede wereld oorlog, iets over ene Hitler en geallieerden. Ik kan me gewoon niet concentreren. Ik kijk naar de klok en zie dat de les nog maar vijf minuten zal duren, daarna ben ik uit.
Ik blijf kijken naar de secondewijzer die geroutineerd zijn rondje maakt. Nadat hij dat nog vijf keer heeft gedaan, gaat eindelijk de bel. Ik sta op en loop de klas uit, door naar buiten en het bos in. Zodra niemand me meer kan zien begin ik te rennen. Ik ren zo snel mogelijk, zo ver mogelijk met het laatste beetje energie wat ik nog over heb.
Na een uur stort ik neer. Ik heb geen idee waar ik ben of hoever ik ben gekomen. Hier zal Damon me niet zoeken, hier kan ik slapen.
’Ik wist wel dat je terug zou komen.’ Hoor ik een stem zeggen. Ik open mijn ogen en ga rechtop zitten. Daar staat hij weer.
‘Ik wilde helemaal niet terug komen, ik wil gewoon rust. Waarom laat je me niet met rust?’ Zelfs hier voel ik nog de vermoeidheid. Hij loopt naar me toe en komt half achter me zitten. Hij trekt me tegen zich aan.
‘Ontspan, rust maar goed uit.’ Ik wil me verzetten, opstaan en wegrennen. Maar ik heb geen energie meer over, ik voel me als verlamd.
‘Laat me gaan, alsjeblieft.’
‘Snap je het dan niet?’ Fluistert hij met een zwoele stem in mijn oor. ‘Eigenlijk wil je helemaal niet weg.’ Zijn stem werkt bijna als compulsion, bijna.
‘Ik kan dit niet. Ik heb een vriendje!’ Probeer ik.
‘In je dromen niet.’ Fluistert hij. Het is dus waar, ik droom echt. ‘But dreams can come true.’ Ik hoor aan zijn stem dat hij grijnst en dat baart me alleen maar zorgen. Ik heb het gevoel dat mijn dromen zich vermengen met de realiteit en ik weet niet meer wat echt is of wat niet. Ineens is hij weg, ik val naar achter en ik zie Stefan over me heen gebogen staan.
Ik wrijf in mijn ogen, Stefan staat er nog steeds.
‘Droom ik?’ Vraag ik voorzichtig.
Stefan schiet in de lach. ‘Niet dat ik weet.’
Met een pijnlijk gezicht wrijf ik over mijn slapen.
‘Nog steeds last van die dromen dus?’ Ik kijk hem onbegrijpend aan. ‘Ik hoorde je met Damon praten laatst. Ik was toevallig in de buurt. Kan ik misschien helpen?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Ik zou niet weten hoe. Het zijn gewoon die dromen, ze blijven terugkomen.’
‘Waar gaat het over?’ Ik kijk hem schaapachtig aan en als het kon was mijn gezicht nu knalrood geworden. ‘Vertel het maar, dat lucht vast op.’ Zegt hij bemoedigend.
‘Oké, er is zo’n jongen die ik ongeveer een jaar geleden heb vermoord. Maar hij is niet dood in mijn dromen en hij probeert me te verleiden. En ook al ben ik een sterke vampier als ik wakker ben, bij hem ben ik gewoon machteloos.’
‘Heb je het hier met Damon over gehad?’
Ik lach spottend. ‘Ja, vertel de liefde van je leven maar eens dat je dromen hebt over een ander. Mooi niet. Probeer jij zoiets maar eens uit te leggen aan Elena.’
‘Wat doe jij in die droom?’
‘Ik probeer me te verzetten.’ Ik snap niet waar hij heen wilt.
‘Wat als je hem eens zijn gang laat gaan?’
‘Pardon?!?’
‘Je moet er achter komen wat zijn bedoelingen zijn, misschien als je er achter komt wat hij wilt valt hij je niet meer lastig. Ontmasker je dromen en ze zullen verdwijnen, dat werd mij vroeger altijd verteld.’
Ik glimlach. ‘Bedankt Stefan.’ Samen gaan we naar huis. Ik kan niet wachten voor ik weer normaal kan slapen.