44. Never say never

Buiten kan ik pas weer normaal ademhalen. Ik leun tegen de muur en laat me zachtjes zakken. Op de grond trek ik mijn knieën op en rust er met mijn hoofd op.
Jeremy komt richting de buitendeur gelopen. Ik herken het aan zijn voetstappen. Ik beweeg niet en staar voor me uit.
‘Waarom flipte je net zo?’ Hoor ik Jeremy tegen me zeggen.
‘Bijwerkingen van het Stefan dieet.’ Zeg ik monotone. Jermey kijkt me verbaasd aan, dat weet ik zeker. Daarvoor hoef ik zijn gezicht niet eens te zien.
‘Waarom?’ Vraagt hij alleen.
‘Waarom, is niet belangrijk. Ik zal nooit meer mensenbloed drinken.’
‘Never say never.’
Ik kijk hem strak aan. ‘Denk je dat het me niet zal lukken? Denk je dat ik te zwak ben of zo?’ Snauw ik.
Het heeft hem niet bang gemaakt. ‘Dat is het niet. Je weet alleen nooit wat er zal gebeuren, dat is wat ik probeerde te zeggen.’
‘Oh, oké.’
‘Het komt door wat er is gebeurd met Katherine in het veld daar, hè?’
‘Hoe weet jij dat?’ Vraag ik wantrouwig.
‘Elena. Het is fijn dat we nu van elkaar weten, dat we het weten van vampiers. Zonder al die geheimen zijn we echt weer wat mee broer en zus.’
‘Oh.’ Zeg ik weer. Ik glimlach licht. ‘Sorry, dat ik zo chagrijnig ben, maar dat hoort, samen met stemmingswisselingen en wat jij noemt “flippen” allemaal bij het afkicken.’
Nu moet Jeremy ook lachen. ‘Nou kom junkie, we gaan een stukje lopen.’ Hij trekt me overeind.
‘Moet jij niet naar de les dan?’
‘Zou jij niet eigenlijk naar de les moeten?’ Kaatst hij de vraag terug.
Ik grijns. ‘Oké, kom mee.’

Even later slenteren we door het centrum van Mystic Falls. `De zon schijnt vrolijk en even vergeet ik helemaal mijn zorgen. Ik zal inderdaad nooit meer bloed drinken, mensenbloed dan, maar verder heeft Jeremy wel gelijk. Never say never.
Ik dacht dat ik nooit weg zou komen uit die tombe. Ik dacht ik nooit een kans zou maken bij Damon en ik dacht dat ik mijn ouders nooit meer zou zien. Maar toch is het allemaal gebeurd.
Alsof hij het weet begint Jeremy er weer over. ‘Maar weet je zeker dat je dat voor altijd gaat volhouden? Geen mensenbloed?’
‘I will never say never. But I will fight till forever.’ Zeg ik met een glimlach.
Jeremy lacht ook. ‘Goed, want ik ook.’
Ik kijk hem niet begrijpend aan.
‘Ik weet dat je vorige keer nee zei, en ik begrijp dat Vicki niet meer leeft, maar ik wil echt dat je me veranderd.’
‘Jer…’
Hij schudt zijn hoofd. ‘Ik neem geen genoegen met nee. Deze keer niet.’
Mijn gezicht verstrakt. ‘Jeremy, dit is niet het moment om hier over te beginnen en ik zou het niet nog eens proberen. Ik ben niet zo geduldig deze keer.’
‘Maar…’
‘Hou er over op.’ Ik versnel mijn pas.
‘Alice, luister nou.’ Ik grijp hem bij zijn keel en druk hem tegen een lantaarnpaal.
‘Ik zei, houd erover op.’ Zeg ik langzaam maar dringend. ‘Begrepen?’
‘Ja.’ zegt hij met moeite.
Ik laat hem los. ‘Mooi.’
‘Zullen we maar terug gaan naar school?’ Vraagt hij voorzichtig.
Ik rol met mijn ogen. ‘Best. Ga jij maar, ik ga naar huis.’ Vervolgens loop ik in de richting van het huis weg. Halverwege bedenk ik me. De dag is pas net begonnen en ik ben te koppig om aan Damon toe te geven dat het inderdaad niet lukt om mezelf onder controle te houden.
Ik ga terug naar het meertje. Ik ben er al een tijdje niet meer geweest, maar het helpt me om eens rustig na te denken, om alles op een rijtje te kunnen zetten.