43. Back to the ordinary

Het gewone leven begint weer, en ik ben dan ook vastberaden om vandaag gewoon naar school te gaan.
‘Sleutels, waar zijn mijn sleutels?’ Praat ik in mezelf terwijl ik gefrustreerd door het huis loop. Damon volgt me op de voet.
‘Weet je zeker dat je dit gaat doen?’
‘Ja schat, vertrouw me.’ Zeg ik snel terwijl ik doorloop. ‘Nou, waar zijn mijn sleutels?’
‘Heb je jezelf al onder controle dan? En ben je wel genoeg aan gesterkt?’
‘Ah! Hier zijn ze.’ Ik pak mijn sleutels en negeer zijn vragen. Ik loop door richting de deur. ‘Stefan! Zullen we gaan?’
‘Alice?’ Probeert Damon nog eens. ‘Alice!’ Ineens staat hij voor me.
Ik glimlach en kijk diep in zijn ogen. ‘Lieverd, vertrouw me. Het gaat prima.’
Hij veegt een pluk haar uit me gezicht en strijkt hem achter mijn oor. ‘Maar…’
Ik trek mijn wenkbrauw op. ‘Oké, oké, ik snap het al. Je gaat.’ Zegt hij met een grijns.
Snel kijk ik op mijn horloge. ‘Ja, en dan moet ik wel nu gaan.’ Ik druk een kus op zijn lippen en draai me om.
‘Stefan! Vandaag nog graag!’ Roep ik en ik loop met grote passen naar de deur. Buiten stap ik alvast in de auto.
‘Ze is nog wel een beetje snel geïrriteerd en ongeduldig.’ Zegt Stefan binnen tegen Damon.
‘Dat hoorde ik!’ Roep ik. ‘Serieus Stefan anders ga ik wel lopen hoor! Is waarschijnlijk toch sneller!’
Eindelijk komt Stefan naar buiten. Hij kijkt me nadrukkelijk aan.
Ik rol met mijn ogen en zucht geïrriteerd. ‘Ga me nou niet een speech geven.’
‘Oké, ik zeg al niets. Zolang je maar zeker weet dat je geen onschuldige…’ Ik doe mijn hand voor zijn mond.
‘Ik zei, geen speech.’
Stefan geeft het op en steekt zijn sleutel in het contact. Hij start de auto en binnen no-time zijn we bij de school.
Ik stap uit en loop rustig naar het gebouw. Onderweg kom ik Bonnie en Elena tegen.
‘Hoi!’ Zegt Bonnie vrolijk. Een beetje verbaasd kijk ik om me heen. ‘Ik heb het tegen jou hoor.’ Zegt ze lachend. ‘Elena vertelde me van je nieuwe dieet. Ik vind het knap van je.’
‘Ik hoorde het van Stefan zegt Elena dan.’
‘Bedankt.’ Samen lopen we verder, tot we allebei een andere kant op gaan. Voor het klaslokaal staat Jeremy.
‘Hé Jer!’ Roep ik enthousiast. Hij draait zich met een zwaai om.
De sterke lucht van zijn bloed dringt onverwachts mijn neus in. Snel hap ik naar adem.
‘Alice, gaat het?’ vraagt hij bezorgd.
Ik haal eens rustig adem en voel het verlangen naar bloed wegzakken. ‘Het gaat prima.’
Snel loop ik het lokaal in en ga op mijn plaats zitten.
Ik focus me met al mijn aandacht op het bord. Om me heen gaan mensen zitten, ik kan hun bloed ruiken. Met elke beweging die ze maken, moet ik vechten. Ik proef de smaak bijna in mijn mond. Jeremy komt naast me zitten.
‘Weet je zeker dat het wel goed gaat?’ vraagt hij, als hij de onrustige blik op mijn gezicht ziet.
Ik knik. Ik houd mijn kaken stijf op elkaar, bang dan ik iemand zal bijten zodra ik ze van elkaar haal. Met een zwaai draaide Jeremy zich om op zijn stoel. De wind die door zijn haren vloog drong mijn neus in en ik voelde dat de donkere kringen onder mijn ogen al verschenen. Snel boog ik mijn hoofd zodat niemand het zou zien.
Hij legde ze boeken op tafel en ging weer recht zitten.
Langzaam trekken de kringen weer weg. Ik pak ook mijn boeken en lees de tekst aandachtig door. Alles om me af te lijden van de mensen uit de klas.
Hoewel ik mijn zintuigen nu het liefst zou uitschakelen, lijken ze nu juist extra gevoelig. Ik hoor hoe mensen de bladzijdes omslaan en zachtjes met elkaar praten. Jeremy slaat nu ook de bladzijde om.
‘Auw!’ Hoor ik hem zachtjes vloeken. Ik schiet overeind en kijk bijna geobsedeerd naar zijn vinger, waar een klein sneetje in zin.
’gewoon gesneden aan het papier.’ Zie ik zijn lippen zeggen, maar ik hoor alleen het geluid van zijn hart. Een druppel bloed welt op uit de snee en ik deins achter uit.
‘Gaat het wel?’ bewegen zijn lippen weer. Nog steeds hoor ik alleen zijn hartslag en de stroom van zijn bloed. Hij beweegt zijn hand naar me toe om me gerust te stellen, maar hij weet niet dat hij het alleen maar moeilijker maakt. Ik ga nog wat verder achter uit en val van mij stoel. Snel sta ik op en ren de klas uit, uit de gang, uit het gebouw. Weg van de mensen.