37. This is just the beginning

Ik lig thuis op bed en staar naar het plafond. Ik heb het donker zien worden en weer licht. Het zit me niet lekker, dat gedoe met Bridget. Er voelt iets niet goed. En als ik iets geleerd heb, is het dat mijn instinct mij nooit in de steek laat. Maar hoe kan ik voorkomen dat er iets gebeurd, zonder dat ik weet óf er iets zal gaan gebeuren? Het is niet alsof ik de toekomst kan voorspellen.
Dan krijg ik een idee. Bonnie! We zijn misschien niet altijd even vriendelijk tegen elkaar geweest, maar ik moet het proberen.
Niet veel later sta ik voor Bonnies huis. Aarzelend klop ik aan. De deur gaat open en Bonnie lijkt verbaasd me te zien. Direct verandert haar gezicht in wantrouwen. ‘Wat moet je?’ Vraagt ze vijandig.
‘Als blikken konden doden,’ begin ik, maar dan bedenk ik me. Als ik iets van haar wil moet het niet zo aanpakken. Ik zucht eens diep.
‘Bonnie, ik wil mijn verontschuldigingen aanbieden.’ Haar gezicht wordt nog wantrouwiger.
‘Ik weet dat we niet altijd de beste vriendinnen zijn geweest, maar ik wil je om een gunst vragen.’ Ik haal de foto van Bridget die Chris me had gegeven uit mijn tas. ‘Ik wil weten of jij met je “toverkunstjes” iets te weten kan komen over haar.’
‘Toverkunstjes!?’ Roept ze beledigd. ‘En waarom zou ik jou helpen?’
‘Dit gaat niet alleen om mij. Het gaat ook om Damon, en om Stefan die Damon zal helpen als het ooit zo ver komt. En jij weet net zo goed als ik , dat Elena dan niet aan de zijlijn zal gaan staan kijken.’
‘Houd Elena hier buiten!’ Haar ogen schieten bijna vuur, en dan bedenk ik me ineens dat ze dat nog echt kan ook. Nog een keer probeer ik me kalm te houden.
‘Luister Bonnie, ik weet dat je me niet vertrouwd, en dat vraag ik ook niet van je. Het enige wat ik van je wil, is dat je probeert iets te zien, van dat blaadje.’ Ik steek mijn hand uit en aarzelend pakt ze het blaadje uit mijn hand.
Zodra ik het blaadje heb losgelaten lijken haar ogen in een soort trance. Ze begint te schokken.
‘Bonnie?’
Geschrokken knippert ze een paar keer met haar ogen. ‘Als wat ik gezien hebt klopt, zijn we allemaal in gevaar.’
Bezorgd kijk ik haar aan. ‘Wat heb je gezien?’
‘De stad zag er uit als een landschap uit de hell. Vele probeerden zich te verstoppen in de ruïnes. Daar zaten ze in de duisternis en in de kou: de zieken, de doden, de stervenden en de vampiers, uitgeschakeld door vervaine. Elena en een blond meisje doemen op vanuit de vlammen. Maar er is iets anders aan haar. Het lijkt Elena niet. Ze slaat haar armen over elkaar en kijkt tevreden naar de brokstukken die van de stad over zijn.’
Ik schud mijn hoofd. ‘Dat was Elena niet. Katherine is terug voor wraak.’