36. Roadtrip to hell

Damon pov
Ik zit achter het stuur en Alice zit naast me. Achter ons, op de achterbank, zit Chris, hij kijkt met een wit gezicht uit het raam en geeft soms aanwijzingen. Ineens kijkt hij naar mij.
‘Hier is het.’
Ik draai me wat verder naar hem om. ‘Oké, Dus we doen wat we hebben afgesproken.’
Chris knikt en loopt het huis in. Alice en ik lopen de tuin in. Vanaf hier kunnen we alles goed in de gaten houden.
‘Wat als ze niet komt?’ Vraagt Alice aan me.
‘Ze komt wel. We hoeven alleen maar te wachten.’
Het is al laat en Alice ziet er moe uit. We zitten nu tegen een boom naast het huis aangeleund. Ze gaapt en ik sla een arm om haar heen. ‘Ga maar slapen. Ik maak je wel wakker als er iets is.’
Dat laat ze zich geen twee keer zeggen. Ze nestelt zich tegen me aan en sluit haar ogen. Ik trek haar nog wat dichter tegen me aan. Als je de rede dat we hier zitten even wegdenkt, is het eigenlijk best romantisch.
Ik kijk naar hoe ze rustig ligt te slapen en speel met mijn vingers door haar lange haar. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo verliefd ben geweest. Ik kan me geen leven zonder haar voorstellen. Ik voel hoe ook mijn oogleden langzaam zwaar worden. Ik vecht tegen de slaap, maar uiteindelijk geef ik het op.

Ik schrik wakker van een schreeuw. Direct is ook Alice wakker.
‘Wat was dat?’ Vraagt ze gealarmeerd. Ik kijk naar het raam van Chris dat nu open staat. Snel spring ik op en ren naar het raam. Chris ligt dood op de grond en bloed drupt via zijn nek op de grond.
‘Je bent te laat.’ Zegt Bridgets stem ineens achter me.
Ze drukt me tegen de grond. Ze is sterk, maar niet sterker dan mij. Ik gooi haar van me af.
‘Wie heeft je veranderd?’
Ze kijkt me minachtend aan. ‘Dat gaat je niets aan.’
Alice komt naast me staan. ‘Luister, of je kunt ons vertellen wie jou heeft veranderd, of je kunt je ex gaan vergezellen.’
Ze kijkt ons bitter aan. ‘Ach, dat stond toch al op de planning. Tot ik ineens wakker werd in het ziekenhuis.’
Alice kijkt haar vreemd aan. ‘Hoe bedoel je?’
‘Ik hoef mezelf niet uit te leggen aan jullie.’
‘Ik weet dat dit pijnlijk is, maar… ’ probeert Alice,
Bridget lacht spottend. ‘Het doet geen pijn. Als een vampier hoef ik die pijn niet eens te voelen. Het is zo simpel als het uitdoen van een lampje.’
‘Maar zonder je gevoelens heb je niets menselijks meer.’ Gaat Alice er tegen in.
‘Wat heb je aan je menselijkheid. Het maakt je zwak, zielig. Er zonder sta je een stuk sterker. Het leven is sowieso klote, maar als je een vampier bent hoef je je er niet slechter om te voelen.’
‘Ongelooflijk, je hebt niet eens spijt dat je hem hebt vermoord of wel?’
Weer lacht ze spottend. ‘We waren dan wel niet getrouwd, maar hij zei altijd dat hij van me zou houden tot de ons zou scheiden. Niet dat hij zich er aan heeft gehouden…’ zegt ze bitter. ‘Maar de dood heeft ons ten minste nu wel gescheiden.’ Gaat ze nonchalant verder.
Alice kijkt me met open mond aan en Bridget doet me denken aan hoe ik vroeger was. Ik sloot me ook af en het was inderdaad gemakkelijker. Maar soms is de makkelijkste weg niet altijd de beste.
‘Als jullie het niet erg vinden.’ Onderbreekt Bridget mijn gedachtes. ‘Ik heb nog veel te doen. En ik moet weer binnen zijn voor de zon opkomt. See ya!’
En voor we ook maar tijd hebben om één keer met onze ogen te knipperen is ze weg.
‘Fijn. Dat had dus totaal geen effect.’ Zegt Alicegefrustreerd.
‘Wat maakt het uit, een vampier meer of minder op de wereld.’ Zeg ik nuchter.
‘Zo lang ze niet terug gaat naar Mystic Falls of ons probeert te ontmaskeren, niets denk ik.’ Zegt ze aarzelend.