35. Run devil run

Chris komt net het ziekenhuis uitgelopen. Als hij mij ziet, rent hij naar me toe.
Zijn gezicht staat opgelucht. ‘Waar was je? In de krant stond dat je vermist was.’
Ik kijk hem emotieloos aan. ‘Wat zou jou dat boeien.’
Hij zucht. ‘Luister. Dat ik je vriendje niet meer wilde zijn, betekend niet dat ik wil dat iets je overkomt.’
Ik trek mijn wenkbrauw op. ‘Zou je het schuldgevoel niet aankunnen? Omdat je dan weet dat jij mij indirect hebt vermoord?’
Hij kijkt moeilijk. ‘Dat moet je niet zeggen.’
Ik grijp hem bij zijn keel en druk hem bij met zijn rug tegen een lantaarnpaal. Ik voel hoe mijn gezicht veranderd en ik zie hem geschrokken naar adem happen.
‘Ga mij nou niet vertellen wat ik moet doen.’ Zeg ik dreigend. ‘Na alles wat je tegen me hebt gezegd, heb je me nog net niet zelf van die afgrond geduwd.’
‘Woorden… Doen geen pijn.’ Brengt hij met moeite uit om zichzelf te verdedigen. Hij staat op zijn tenen om nog te kunnen ademen.
‘Oh nee?’ Ik til hem nog wat hoger op. ‘Wil je weten wat wel pijn doet?’
Ik gooi hem over de parkeerplaats heen. Hij komt met een smak neer en op zijn gezicht zitten schaafwonden.
‘Bridget… Doe dit niet.’
Ik loop op hem af, maar dan word ik vastgepakt.
‘Laat me los.’ Schreeuw ik woedend. Het meisje dat me toen de eerste keer had gebeten loopt naar Chris. De jongen die toen bij haar was houd met stevig vast. Ik kan geen kant op.
Ik ontspan en laat me hangen. Hij denkt nu dat ik het heb opgegeven en zijn grip verslapt een beetje. Dan grijp ik mijn kans en ruk me los. Zo snel als ik kan ren ik weg, ik krijg Chris nog wel!

Alice pov.
De vampier rukt zich los en rent snel weg. Ik ga bij de jongen zitten.
‘Gaat het?’ vraag ik.
‘Haar gezicht... Ze was…’ stamelt hij.
Ik laat hem even bijkomen en draai me om naar Damon. ‘Was dat nou…?’
Hij knikt. ‘Ik vraag me af wie haar veranderd heeft.’ Dan kijkt hij om zich heen. ‘Neem hem mee. We moeten weten wat hij weet over haar. Maar dat kan niet hier.’
Ik kijk weer naar de jongen. ‘Hoe heet je?’
‘Chris.’ antwoord hij. Hij is al wat rustiger.
‘Oké, Chris, Jij gaat met ons mee. Je hoeft niet bang te zijn we zullen je beschermen.’
Hij kijkt me een beetje spottend aan. ‘Jij? Jij gaat mij beschermen…’
Ik grom. ‘Ik begin te begrijpen waarom ze je wilde vermoorde.’
Chris zijn gezicht trekt wit weg. Damon lacht geamuseerd en trekt de jongen overeind.
‘Ik zou maar uitkijken wat je zegt.’
Ik zucht eens diep en ga ook staan.

Eenmaal terug in het huis
‘Ze was mijn vriendin, maar toen ik het uitmaakte was ze gebroken.’ begint Chris. ‘Ik heb een aantal dingen gezegd waar ik erg spijt van heb, maar daar gaat het niet om. Toen haar vriendin me vertelde dat ze weg was gelopen en waarheen besloot ik haar achterna te gaan. Ik had alleen nooit gedacht dat…’ Hij stopt en kijkt afwezig voor zicht uit.
‘Oké, dus ze is op wraak uit.’ concludeer ik.
‘Ik denk niet dat…’ probeert Chris.
‘Geloof me.’ Onderbreek ik hem. ‘Ze is op wraak uit. Je hebt haar hart gebroken en nu gaat ze door al die fases: ontkenning, verdriet, woede, acceptatie.’
Damon lacht. ‘Je spreekt alsof je er ervaring mee hebt.’
Ik lach ook. ‘Je moet blij zijn dat je niet bij mij in die tombe zat. Anders had ik ook tegen het verlangen moeten vechten om je aan stukjes te scheuren.’
‘Chris ziet de humor er blijkbaar niet van in. ‘Wat zijn jullie?’
‘Vampiers.’ zegt Damon op mysterieuze toon. Ik vind hem zo sexy als hij dat doet. Focus!Chris kijkt ons bang aan.
‘Oh rustig we eten je niet op.’ Zegt Damon
‘Voorlopig.’ Grap ik. ‘Ik heb een idee.’ Ga ik verder. ‘Als ze echt wraak op je wilt, komt ze je zeker nog eens opzoeken.’
Met elk woord dat ik zeg, lijkt zijn angst groter te worden.
‘Jij gaat naar huis en wij vangen haar daar op. Er kan je niets gebeuren.’
Hij knikt en staat op om zijn jas te gaan pakken.
‘Jij verandert ook snel van mening.’ Zegt Damon zodra Chris de kamer uit is. ‘Het meisje had je bijna vermoord, maar hem wil je helpen.’
‘Ik wil hem niet helpen. Maar als we hem nu vermoorden komen we er nooit meer achter waar die Bridget is.’