29. No more lies

Alice pov.
Ik zit aan een tafeltje in The grill, wachtend op Jeremy. Nerveus trommel ik met mijn nagels op tafel. Ik ben benieuwd wat voor vragen hij allemaal op me af gaat vuren.
Jeremy komt binnengelopen en gaat tegenover me zitten.
‘Hi.’Hij klinkt zelf ook nogal nerveus.
‘Hé.’ Ik pauzeer even en kom dan maar meteen ter zaken. ‘Wat wil je weten?
‘Hij zucht. ‘Als je vampier googled krijgt je allemaal fictie, dit is geen fictie. Ik wil de waarheid weten.’ Ik knik bevestigend.
‘Het knoflook, de spiegels en wijwater zijn fictie, mythes. Dat van de staken is wel waar, en dat vampiers niet in het zonlicht kunnen ook.’
‘Jij loopt in de zon, en Damon en Stefan ook.’
Ik knik. ‘Maar ik heb deze ketting.’ Ik houd het blauwe hartje tussen mijn vingers. ‘En Stefan en Damon hebben een ring, die beschermen ons.’
Hij fronst en denkt na. ‘Stefan drinkt van dieren, Damon drinkt van mensen. Wat doe jij?’ Ik was al bang dat hij deze vraag zou stellen.
‘Je wilde het weten, dus ik ga niets voor je verbergen.’ Zeg ik eerst. Ik kijk hem onderzoekend aan voor ik antwoord geef op zijn vraag. ‘Ik drink van mensen.’
Even lijkt hij te schrikken. ‘Waarom?’
‘Het houd je sterk, het smaakt beter en zo zijn er nog wel een aantal redenen.’ Zoals hoe grappig het is om te zien hoe ze steeds maar willen ontsnappen en denken dat ze ook maar een kleine kans hebben. Denk ik bij mezelf. Ik grinnik bij de gedachte.
‘Is er verder nog iets wat ik niet weet?’
Ik lach. ‘Genoeg.’ Ik ga wat zachter praten. ‘ Ik kan dingen die jij je nog niet eens kan voorstellen.’ Zeg ik op mysterieuze toon. Direct heb ik weer zijn volledige aandacht.
‘Zoals?’ Vraagt hij gretig.
‘Kom maar mee, dan laat ik het zien.’ We lopen naar buiten, voorbij de parkeerplaats, naar het eerste stukje bos. Zodat niemand me zal zien. Ik draai me om en kijk Jeremy strak aan.
‘Oké, let goed op.’ Op vampiersnelheid ga ik achter hem staan. Hij kijkt vragend om zich heen. Ik tik op zijn schouder en hij kijkt verschrikt om.
‘Wow! Hoe deed je dat?’
Ik lach. ‘Zo.’ Weer schiet ik weg. Hij draait zich om en ziet me weer staan. Hij lacht alsof hij het nog niet kan geloven.
‘Dat is echt ongelofelijk.’ Hij kijkt me bewonderend aan.
Ik lach gevleid. ‘En dat is nog niet eens alles.’ Zonder enige moeite trek ik een wortel van een enorme boom uit de grond.
Zijn ogen worden groot en zijn mond valt open. ‘Je bent een stuk sterker dan je er uit ziet.’ Zijn stem klinkt een beetje angstig.
‘Weet je zeker dat je dit allemaal wilt weten? Ik kan het je allemaal laten vergeten, als je dat wilt.’
Hij zucht en fronst. ‘Kan je dat ook al? Geen wonder dat niemand er achter komt wie jullie zijn.’
‘Ja, dat heet compulsion. Je kunt iemands gedachten en geheugen ermee veranderen. Je zou hem eigenlijk alles kunnen laten doen wat jij wilt.’ Geef ik eerlijk toe.
Hij lacht. ‘Mijn leven is eigenlijk maar saai als ik het met het jouwe vergelijk. En mijn leven is alles behalve saai.’
Ik schud mijn hoofd. ‘Dit kun je eigenlijk geen leven noemen. Je went er aan, maar ik kan het niet helpen om soms met verlangen terug te kijken naar mijn echte leven.’
Hij schudt zijn hoofd. Hij begrijpt me niet, maar dat kan ik ook niet van hem vragen. Ik begrijp het soms niet eens. In 1864 wilde ik zou graag een ander leven, nu heb ik mijn zin en wil ik soms nog wel een weten hoe mijn vader en moeder verder hebben geleefd.
‘Soms zou ik willen dat ik zoals jou was.’ Zegt Jeremy dan. Ik kijk hem vreemd aan. ‘Je bent zelfverzekerd, voor niemand bang en je kunt doen wat je wilt. Ik zou dat ook willen.’ En hij geeft me een veelbetekenende blik.
Ik frons. ‘Oh nee! Dat ga ik je niet aan doen! Nooit!’
‘Ik kan ook rond gaan rennen en vampier roepen.’ Zegt hij koppig. Dit keer gaat dat dreigement niet werken.
‘Ik kan je gedachtes veranderen voor je er ook maar aan durft te denken.’ Zeg ik dreigend.
‘Kom op! Wat voor kwaad kan het doen?’
‘Vraag dat maar aan Vicki.’ Het is er uit voor ik er erg in heb.
Hij kijkt me gekwetst aan. ‘Wat is er met Vicki.’
‘Damon had haar veranderd. En ze probeerde bijna Elena te vermoorden en…’
‘Toen heeft Stefan haar vermoord.’ Vult hij me aan. Het komt nu allemaal weer terug. Ik weet hoe dat werkt. Word je herinnerd aan dat moment, dan kunnen alle herinneringen weer terug komen. Zijn ogen staan vol pijn terwijl hij het moment weer “herbeleefd”.
‘Het spijt me, Jer.’ Zeg ik schoor en ik sla mijn armen om hem heen.
‘Waarom deed hij dat?’ Snikt hij.
Ik schud mijn hoofd. ‘Ik weet het niet. Ik weet het niet.’ Ik ga het aan hem vragen. Denk ik terwijl ik naar huis rijd.