25. Reunited

Damon pov.
Ik loop de trap af de tombe in. Er zit niemand. Ik voel de paniek in me opkomen. Als ze niet hier is, waar is ze dan? Het is al bijna helemaal licht. Ik zie dat de grote deur open staat. Misschien heeft Katherine haar bij de anderen gezet. Ik loop naar binnen en zie dat iedereen er nog zit. Ik tel er 24. Ik frons. Het waren er toch 27? Min Pearl en Alice, is 25. Waar is de laatste dan? Op het moment maak ik me er niet erg zorgen om.
Alice zit hier niet, ik loop terug de grot uit en leun tegen de muur. Wat als Katherine ongelijk had? Wat als Alice sterker was dan ze dacht? Dan kon ze hier vannacht zijn weggegaan. Dat maakt de paniek alleen nog maar groter. De zon schijnt nu bijna volop, ze zou verbranden! Ineens wordt er iemand de trap afgegooid. Het is Katherine. Ze kermt pijnlijk en probeert wanhopig de tak in haar borstkas er uit te trekken. Bewegingloos sta ik een hoekje van de tombe. Ze zou me nu niet kunnen zien. Ik staar naar hoe ze daar ligt.
Alice komt nu ook de trap afgelopen. Ze lijkt zeker en sterk, maar ik zie dat het alleen maar een toneelstuk is om Katherine angst aan te jagen. Eigenlijk voelt ze zich zwak en ellendig. Alice trekt de tak uit Katherines borstkas. ‘Weet je hoe het voelt om 145 jaar in een tombe te zitten?’
Katherine slikt en kijkt Alice angstig aan. Nog nooit heb ik Katherine bang gezien. Alice pakt Katherine op en gooit haar de grot in. Ze sluit de deur.
‘Tot over 145 jaar!’ Roept ze nep-vrolijk.
Ik kom tevoorschijn. Ze kijkt me aan en alle zekerheid verdwijnt van haar gezicht.
‘Damon, ik...’
Ik knik. ‘Ik weet het. Stefan vertelde het.’ Ik loop naar haar toe en sluit haar in mijn armen.
‘Het spijt me zo.’ Haar stem klinkt schoor.
‘Waarom? Je kon er toch niets aan doen?’
Ze kijkt me met grote onschuldige ogen aan. ‘Ben je niet boos?’ Haar stem klinkt onzeker en bijna een beetje verbaasd.
Ik schud mijn hoofd en houd haar nog wat steviger vast. Zo lijkt ze meer op dat kwetsbare meisje dat ik kende in 1864, niet die onverschrokken vampier die net Katherine in de tombe smeet.

Alice pov.
Hij houdt me stevig vast en ineens voel ik me weer ongelofelijk zwak. Alle woede tegen Katherine, de adrenaline, gaf me die kracht. Maar nu dat weg is heb ik echt wat bloed nodig.
‘Zullen we gaan?’ Vraag ik, terwijl ik richting de trap loop.
Damon aarzelt. ‘We kunnen haar hier toch niet zomaar laten?’
Ik draai me om. ‘Je kunt nu kiezen. Mij of haar. Maak je geen zorgen ik red me wel.’
Hij denkt er niet eens over na. ‘Nou dat is dan niet zo een moeilijke keuze, hè?’ Hij loopt naar me toe en tilt me op. ‘Jij zult altijd mijn eerste keuze zijn.’
Dat is echt het liefste wat iemand ooit tegen me heeft gezegd. Hij laat me weer zakken en geeft me een tedere kus.