21. Dealing with the devil

Alice pov.
Ik zit op school en Jeremy heeft wel drie keer gezegd dat hij mijn nieuwe haar erg leuk vind. Ik moet er om lachen. Ik krijg zo het idee dat hij me leuk vind. Maarja, ik ben al bezet. Ik glimlach bij de gedachte aan Damon. Nu lopen Jeremy en ik over het schoolplein.
Jeremy schraapt zijn keel. ‘Ik heb een verrassing voor je.’ Hij neemt me mee naar de zijkant van de school.
‘Oké, kom maar op.’
‘Doe je ogen dicht.’ Ik sluit mijn ogen en wacht op de verrassing.
Ineens voel ik Jeremy’s lippen op mijn mond. Verschrikt open ik mijn ogen. Ik wil wegkomen, maar sta met mijn rug tegen de muur, dus ik kan geen kant op. Ik kijk over zijn schouder. Daar staat Damon. Ik heb het gevoel dat mijn hart opnieuw stopt met kloppen.
Hij komt op hoog tempo op ons aflopen. Ik duw Jeremy van me af. Hij kijkt me niet begrijpend aan.
De voetstappen van Damon zijn nu duidelijk te horen en Jeremy draait zich om. Damon bijt hem in zijn nek en ik zie hoe Jeremy’s gezicht verkrampt van de pijn. Machteloos kijk ik toe. Nog steeds sta ik met mijn rug tegen de muur.
Damon laat los en Jeremy valt op de grond. ‘En jij.’ Hij kijkt me minachtend aan.
‘Ik wilde niet...’ Ik kijk hem wanhopig aan.
Hij schudt boos zijn hoofd. Maar dat in zijn ogen is geen woede, dat is pijn. Ik heb hem diep gekwetst.
Hij draait zich om en rent weg. Binnen twee seconden is hij uit mijn zicht verdwenen.
Ik laat mijn hoofd hangen en een traan rolt over mijn wang.
Jeremy kreunt pijnlijk. Snel loop ik naar hem toe en voel aan zijn nek. Hij leeft nog, maar net. Dan komt Elena de hoek omgelopen. Fijn, net wat ik nodig heb.
Haar adem stokt in haar keel. ‘Wat heb je met Jeremy gedaan?’ roept ze hysterisch.
‘Rustig, het komt wel goed met hem.’
Ze kijkt nog eens geschokt naar hem en rent dan weg. Niet veel later staat Stefan naast me. Hij kijkt me boos aan.
‘Wat probeer je hiermee te bereiken? Ik weet dat je Elena niet mag, maar haar broertje?’
‘Maar ik…’
Hij schudt zijn hoofd. ‘Ik stel voor dat je nu gaat, Alice. Je hebt wel genoeg gedaan, denk je niet? Ik zorg wel voor Jeremy.’

Ik loop weg. Het bos in. Ik blijf doorlopen. De tranen stromen nu over mijn wangen. Ik begin te rennen steeds sneller, tot ik op een plek kom die ik ken. Het meertje ziet er nog steeds het zelfde uit als vroeger. Het is alsof tijd heeft stilgestaan. Ik ga op mijn buik in het zand liggen net als 145 jaar geleden. Maar nu is het zand niet opgewarmd door de zon. Het voelt koud en kil aan door de dunne stof van mijn shirtje. Ik rol op mijn rug en kijk naar de wolken. Deze keer zijn het geen mooie witte schapenwolkjes, maar dreigende onweerswolken. Niet veel later barst het dan ook los, binnen een minuut ben ik doorweekt. Het kan me allemaal niet schelen. Bij Damon heb ik toch geen kans meer. Ik weet hoe waardevol zijn vertrouwen is. Als je dat kapot maakt, geeft niet hoe, zal dat nooit meer helemaal hersteld worden. Dat zie ik aan de manier hoe hij met Stefan omgaat. Hij zal niet eens geloven dat Jeremy mij zoende en niet anders om. Donder barst los boven mij hoofd. Het zou met niet eens kunnen schelen als ik nu geraakt wordt.
Ik gooi mijn armen in de lucht. ‘Kom dan!’ Schreeuw ik. Alsof ik gehoord word slaat de bliksem in een boom niet ver bij mij vandaan. De boom wordt doormidden gespleten.
Dan zie ik pas dat er iemand achter stond. Het regent nu zo hard, dat ik niet kan zien wie het is. De persoon komt op me afgelopen, pas als ze vlak voor me staat zie ik wie het is. ‘Katherine?’ vraag ik vol ongeloof. Ik moet schreeuwen om boven het geluid van de donder uit te komen.
Ze haalt een soort spuit uit haar jaszak en steek hem in mijn arm. Duivels kijkt ze me aan. Ik krimp in elkaar. Die pijn herken ik uit duizenden, en ik heb het pas een keer in mijn leven gevoeld. Vervaine.