19. The lovely truth

De hele dag al kan ik me niet concentreren. Ik hoor geen woord van wat de leraar zegt en ik heb geen idee wat er allemaal is verteld. Ik kan maar aan één ding denken. Wat als Damon echt de waarheid vertelde. Toch lijkt het me erg onwaarschijnlijk. Je komt er niet ineens na 145 jaar achter dat je iemand heel leuk vindt.
Dan gaat de bel. Ik loop naar Stefans auto. Hij staat al op me te wachten. ‘Zullen we gaan?’
Ik knik en stap in.
We zijn er zo. Stefan zet de motor uit en wil uitstappen.
‘Stefan mag ik je wat vragen?’ Zeg ik snel.
Hij blijft zitten. ‘Tuurlijk.’
‘Ehm... Hoe was het toen ik weg was.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Vonden jullie het niet vreemd dat ik ineens niet meer terugkwam.’
‘Natuurlijk wel. Ik weet dat Damon voor het laatst bij jou was, maar hij wilde niet vertellen wat er toen is gebeurd. Hij voelde zich wel erg schuldig, om de een of andere reden, hij heeft nog naar je gezocht. Maar toen Katherine werd meegenomen, bestede hij zijn tijd aan haar terugkrijgen. Begrijp je?’
Ik knik afwezig. Hij vertelde dus de waarheid. Snel stap ik uit. ‘Ehh, Stefan?’
Stefan stapt ook uit. ‘Ja?’
‘Bedankt.’ zeg ik met een glimlach. Dan loop ik zo snel mogelijk, zonder dat het verdacht lijkt naar binnen.
Ik loop naar boven en klop op Damons deur. Er komt geen reactie, maar ik hoor muziek binnen, dus ik neem aan dat er iemand is. Ik loop naar binnen.
‘Hallo? Damon?'
Ineens staat hij achter me. ‘Boe.’
Ik glimlach. ‘Hi.’
‘Wat komt mevrouw doen?’ Vraagt hij met een grijns.
Ik weet even niets te zeggen. ‘Ik ehh...’ Aan zijn gezicht zie ik dat hij het al weet. Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Natuurlijk, hij heeft alles kunnen horen.
‘Heb je…?’ vraag ik toch voor de zekerheid.
Zijn grijns wordt nog breder. ‘Jep.’
‘Ik geloof je.’ zeg ik dan.
Dan voel ik ineens zijn lippen op de mijnen. Ik sluit mijn ogen en sla met armen om hem heen. Hier heb ik 145 jaar op gewacht en het was het zeker waard.