18. Mystic ruins

Ik heb nog geen zin om naar huis te gaan, dus ik loop richting mijn oude dorp. Alleen er staat geen dorp meer. Het is nu een dichtbegroeid bos. Dit is niets van wat ik me kan herinneren. Ik kijk om me heen, en weet toch zeker dat Mystic Valley hier vroeger was. Nu zie ik alleen wat ruïnes. Ik ga op een boomstam zitten en kijk naar de plek waar vroeger mijn huis heeft gestaan.
‘Vreemd hè?’ hoor ik ineens achter me.
Damon komt naast me zitten. ‘Mis je je oude huis?’ vraagt hij met een serieus gezicht. Deze kant van hem, ben ik helemaal niet meer gewent.
Ik zucht. ‘Vaak wil je het liefst wat je niet kunt hebben.’
Damon begint te grijnzen. ‘Weet je dat jouw zinnen vaak een dubbele betekenis hebben?’
Ik zucht vermoeid en schuif iets verder bij hem vandaan. ‘Damon, nu even niet, oké?’
Hij kijkt weer serieus. ‘Rustig maar, ik plaag je alleen.’
‘Ja het is reuze grappig.’ Hij kijkt me verbaasd aan. ‘Voor jou is het misschien 145 jaar geleden, maar het is alles wat ik me kan herinneren. Voor mij kan het net zo goed twee weken geleden zijn.’
Damon kijk naar de grond. ‘Ik voelde me echt heel schuldig toen je was gerend.’ zegt hij een beetje schoor.
‘Waarom?’ ik kijk hem niet begrijpend aan.
‘Ik wist niet dat jij in die tombe zat. Voor zo ver ik wist was je huilend weggerend en nooit meer terug gekomen. Ik heb nog naar je gezocht, maar na een tijdje heb ik de hoop opgegeven.’
Ik heb altijd gedacht dat het hem niet kon schelen. Een sprankje hoop in mij laait op. Maar dan denk ik aan wat Caroline vertelde.
‘Ik wil je wel geloven…’ zeg ik aarzelend.
‘Maar?’
‘Maar je reputatie spreekt voor je. Je bent nog al een versierder. Ik bedoel Caroline, mevrouw Donovan, moet ik nog verder gaan?’
‘Dat was anders!’ verdedigt hij zich. ‘Ik verveelde me.’
‘En je bent hier niet naar toe gekomen uit verveling?’ Het is stil. ‘Juist. Dat dacht ik al.’ Ik sta op een loop weg.