12. Jeremy Gilbert

Ik zit bij kunst. Naast me zit een jongen. Hij is nogal stil. Ik weet niet eens hoe hij heet, maar het was de enige plaats over. Ik gluur opzij naar zijn schetsboek. Hij tekent een angstaanjagende vampier. Ik blijf ernaar kijken. Dan komt de leraar aangelopen en hij draait zijn blaadje snel op. Ik kijk naar het saaie stilleven in het midden van de klas. De jongen naast me is allang klaar. Net zoals ik.
Vroeger tekende en schilderde ik altijd, dus dit is geen uitdaging voor mij.
‘Goed gedaan, Gilbert.’ bromt de leraar.
Ik kijk opzij. De leraar loopt weer verder. ‘Is dat je naam?’ flusiter ik.
De jongen grinnikt. ‘Nee, hij spreekt je altijd aan bij je achternaam. Ik ben Jeremy.’ fluistert hij terug
‘Alice.’ zeg ik glimlachend. Ik kijk weer op zijn tekenblok naar de vampier. ‘Mooi.’ zegt ik. ‘Geloof jij daar in?’
Hij schrikt. ‘Eh.. Ik weet niet.’
Ik kijk hem mysterieus aan. ‘Als het helpt, ik wel.’ Ik grijns.
‘Ik ook sinds kort.’ geeft hij toe.
Dan gaat de bel.
‘Ik zie je nog wel.’ zeg ik. Dan loop ik naar de kantine. Ik kijk om me heen, maar ik zie Stefan nergens. En dat meisje Elena trouwens ook niet. Ik voel me een beetje ongemakkelijk. Ik ken hier echt niemand. Toch laat ik het niet merken. Vol zelfvertrouwen loop ik langs de tafels. Ik zie in mijn ooghoeken hoe mensen opkijken. Meisje kijken jaloers en jongens kijken voor verlangen. Sommigen iets te. Een nerd iets verdeop loopt nog net niet te kwijlen. Dan zie ik daar Elena. Ik loop naar haar toe.
‘Hé. Waar is Stefan?’
Elena draait zich om. ‘Oh, hoi. Ik weet het even niet. Alice, dit zijn Caroline en Bonnie.’ ze klinkt een beetje afstandelijk.
Ik glimlach. ‘Leuk jullie te ontmoeten.’
‘Ben je nieuw hier in Mystic Falls?’ vraagt Caroline.
‘Ja.’
‘Oh.’ zegt ze geïntresseerd. ‘Waar woon je? Er stonden geen huizen te koop.’
‘Nee, ik woon bij Stefan en Damon.’ Bij de naam Damon betrekt haar gezicht. ‘Wat is er? Heb ik iets verkeerds gezegt?’
‘Nee, ik had iets met Damon. Dat is niet helemaal goed geëindigt’
‘Oh.. Sorry.’
‘Nee joh.’ Ze lacht alweer. ‘Dat kon jij ook niet weten.’
Ik blijf nog een tijdje met ze praten tot de bel weer gaat.
Ik ga weer terug naar de les. Ik spits mijn oren terwijl ik terug loop naar de les.
‘Ze lijkt me erg aardig.’ hoor ik Bonnie zeggen. In mijn ooghoek zie ik dat Elena het er niet helemaal mee eens is.
‘Zeker.’ zegt Caroline. ‘Alleen jammer dat ze bij Damon in huis woont.’