10. Shop untill you drop

Ik het winkelcentrum kijk ik mijn ogen uit. Ik ben het er nu over eens. Deze eeuw is geweldig! Ik ben al in drie winkels geweest en ik loop met tassen vol. Toen ik eenmaal had ontdekt dan compulsion een heel handig betaalmiddel is, ging het shoppen een stuk makkelijker.
Weer haal ik een aantal dingen uit het rek en loop er mee naar de kassa. Ik kijk het meisje achter de kassa vriendelijk aan. ‘Alsjeblieft.’
Het meisje scant de labels. Ze kijkt naar het scherm. ‘Dat wordt dan..’
Ik schraap mij keel. Direct kijkt ze me aan. Ik kijk in haar ogen. ‘Ik hoef niet te betalen.’ zeg ik op hypnoserende toen.
‘Nee.’ zegt ze in trans. Ik verbreek de connectie. Het meisje knippert een paar keer. ‘Veel plezier ermee.’ zegt ze dan vrolijk.
Ik pak het tasje van haar aan en loop het winkelcentrum uit.

‘Victorie!’ roep ik als ik het huis weer binnekom. Ik zet de tassen neer en Damon kijkt me verbaasd aan.
‘Zoveel geld had ik je toch niet meegegeven?’
‘Wie zegt dat je geld nodig hebt.’ Ik grijns. ‘Ik kreeg het zo mee.’ Ik knipper onschuldig met mijn ogen.
Hij lacht. Het doet me smelten van binnen. Concentreren nu Alice! denk ik.
‘Ik ga op aanraden van Stefan weer naar school, ik wil wel eens zien wat ik de laatste 145 jaar hebt gemist.’
‘Wat een tijdverspilling.’ zegt Damon.
‘Ja, jij hebt het allemaal meegemaakt.’ zeg ik. ‘Ik zat in een tombe. Ik kon toekijken hoe spinnen een web over me heen maakten en niets dat ik er tegen kon doen. Wil je meer details?’ zeg ik een beetje afstandelijk.
Damon trekt een vies gezicht. ‘Nee, laat maar zitten. Wanneer ga je beginnen op school?’
‘Vanaf maandag. Dan kan ik eerst nog even mijn kennis opfrissen over het heden.’
‘Ach, je zal minder opvallen als vroeger.’
‘Hoe dat zo?’ ik trek mijn wenkbrauw op.
‘Nou, vroeger werd je heel brutaal gevonden. Nu is dat normaal pubergedrag.’ zegt Damon plagend.
‘Pas jij maar op meneertje. Mij zomaar een beetje en puber noemen.’ zeg ik uitdagend. Dan loop ik richting mijn kamer. Ineens staat Damon voor me.
‘En waar moet ik dan voor oppassen?’ zegt hij uitdagend.
Ik doe een stap achteruit. ‘Jij bent ook veranderd.’ zegt ik. ‘Vroeger was je helemaal. Oh ik houd van Katherine, Dames aan de kant ik kan Katherine niet zien.’ Hij gromt. ‘Oee.. Pijnlijk puntje?’
Hij kijkt verdrietig en meteen heb ik spijt van wat ik zei. ‘Sorry. Dat was gemeen.’
Hij zucht. ‘Het geeft niet. Het was allemaal een spelletje voor haar. Haar liefde voor mij, voor Stefan, haar vriendschap voor jou.’ Dat laatste doet ook mij pijn. ‘Ze gebruikte ons allemaal.’
Ik geef hem een klap tegen zijn schouder. ‘Hé, trek het je niet aan. Volgens mij als ik buiten “Damon” roep, komen alle meiden van Mystic Falls en omstreken, gillend aanrennen.’
Hij schiet in de lach. Ik krijg het nog steeds warm van zijn lach. Maar ik mag hem niet leuk vinden van mezelf, nooit zal ik me weer zo kwetsbaar opstellen, daar krijg je alleen maar problemen mee.