5. Kill or be killed

We lopen het huis binnen en Emily komt direct op ons af.
‘Alsjeblieft.’ Ze geeft een ketting aan Katherine. Het is een zilveren snoertje met een blauwe steen er aan. De steen is geslepen in de vorm van een hartje.
‘Dankje Emily.’ Dan draait ze zich naar mij. Hiermee kunt je naar buiten als de zon schijnt, zodra je volledig bent verandert.’
‘En hoe doe ik dat?’
‘Door mensenbloed te drinken.’
Kippenvel trekt over mijn lijf. ‘En wat als ik dat niet doe?’
‘Dan ga je vanzelf dood.’
Ik wil niet dood. Maar ik wil ook niet iemand anders iets aandoen. Het zou egoïstisch zijn om voor mezelf te kiezen, maar dan nog, ik wil niet dood. Nog lang niet. En wat als Damon me leuk vind, dan zou ik dat nooit weten. Dan zou ik nooit weten wat het had kunnen zijn. Dan hak ik de knoop door.
‘Wie.’ vraag ik emotieloos.
Katherine lacht zelfvoldaan. ‘Ik wist wel dat je goede keuze zou maken.’
Het woord “goed” is niet het eerste wat bij me opkomt, maar het is kill or be killed. Dus ik kies voor mezelf.
‘Wie.’ vraag ik weer.
‘Dat is geheel aan jou. Hier is alvast je ketting. Zodra je terugkomt, moet ik je een aantal dingen vertellen over wat je nu allemaal kan, en waar je voor moet oppassen.’
Ik knik kort en loop dan naar buiten, over het grintpad. Ik moet hier niet te veel over nadenken. Gewoon de eerste die ik tegenkom, willekeurig, dan is het niet geheel mijn fout. Dan is het gewoon het lot.
Een van de staljongens komt op me afgelopen. Ik weet dat hij me, al vanaf dag één dat ik hier kwam, leuk vond. En nu juist vandaag, had hij de moed gevonden om met me te komen praten.
Ik schud me hoofd. Ik heb medelijden met hem. Maar dan neemt mijn instinct het over en laat ik alle gedachtes varen.
‘Hoi Alice.’ zegt hij verlegen.
‘Loop even mee.’ zeg ik direct.
Hij huppelt bijna achter me aan, zo blij is hij dat ik iets terug zei.
We lopen een stukje het bos in. ‘Waar gaan we heen?’ vraagt hij.
‘We zijn er al.’
‘Maar..’ de rest van de zin hoor ik al niet meer. Ik hoor alleen zijn hartslag, zijn bloed dat door zijn aderen stroomt.
Ik voel dat ik verander. Aan zijn gezicht te zien, weet ik nu bijna zeker dat ik er bijna hetzelfde uit zie als Katherine toen deed.
‘Het spijt me.’ zeg ik en dan zet ik mijn tanden in zijn nek. Ik voel hij zijn bloed zijn lichaam uitstroomt. Ik ben een monster. Maar het kan me even allemaal niet schelen. Het voelt goed, ik voel me sterk.
Pas als ik het loslaat en zijn lichaam dood op de grond valt, besef ik wat ik heb gedaan. Ik sla mijn hand voor mijn mond. Dan kijk ik naar mijn handen die nu vol zitten met bloed. Snel veeg ik het af aan zijn kleren en ren dan naar Katherine terug. Wat heb ik gedaan, denk ik.