Chapter 1-- Living in junk.

Melody's pov


Ik liep eenzaam zoekend naar niks over straat. Het was al aan het schemeren dus besloot ik maar alvast op huis aan te gaan. Iedereen die langs me liep keek eignelijk gelijk wel naar mijn kleding. Ja als je geen ouders hebt die gewone kleren met daarbij schoenen kunnen betalen is het zoiezo lastig. Maar ik maakte me daar niet druk om. Ik schoof mijn haar achter mijn oor en keek maar wat naar de grond. "Wie hebben we daar?" "Hihihihi. Het schoenloze meisje." De meisjes duwden me aan de kant en ik wist gelijk wie het waren. Anastasia en Drizella. Een stel zussen die alleen maar haat verspreiden. Ik gaf ze een boze blik en liep gauw door. Ik hoorde nog wat gescheld van ze afkomen maar was al te ver van ze vandaan om er iets van te snappen.

"Mam ik ben thuis!" Riep ik door het huisje. Ik gooide mijn buidel naast de paal met spijkers erin wat een kapstok moest voorstellen. We hadden geen groot huis. Het was simpel met één verdieping. We hadden twee slaapkamers een kleine badkamer en een woonkamertje met daarin een eetkamer en keuken. Er was ook nog een klein hokje achter het huis waar mijn ouders werken. Ik liep de woonkamer in en werd ontvangen door mijn vader die zijn maandagse stoofpot maakte. We gebruikte het spul wat we nog hadden en dat was niet veel. Mijn ouders waren dan ook depressief en stalen soms wat. Ze dwongen mij soms zelfs om iets te stelen. Ik weet dat ze het niet zo bedoelen maar ik word er gek van. Mijn vader gooide wat kruiden in de stoofpot en de geur was door het hele huisje te ruiken. "Dat ruikt lekker hoor." Loog ik. Hij zette een speelse lach op. Hij noemde zichzelf The Shadowman. Ik weet zijn echte naam na al die jaren nog niet eens. "Yzma, schatje. Kom erbij zitten we gaan eten!" Riep hij. Ik ging zitten op een kruk en mijn vader scheptte op. Er hingen overal poppen door het huis gemaakt van straattroep wat mijn vaders vrienden zouden moeten zijn.

Mijn moeder kwam binnenlopen met een klein glaasje met paars spul erin. "Ik heb iets gemaakt waardoor ik een dier in een mens kan veranderen schat!" Ja ik weet het. Het is ongelooflijk maar mijn moeder maakt dus toverdrankjes. Ze verkoopt die troep op straat maar niemand koopt het omdat ze het niet geloven. Het is dan ook meestal op niemand getest. En als het getest is kunnen de mensen het meestal niet navertellen.

Ik dipte mijn vinger in de stoofpot en likte het af. Het was niet lekker maar het was te eten. Ik drukte nu mijn hele hand in de pruttel en stopte daarna mijn hand in mijn mond. We hadden ook geen mes en vork dus moesten we het maar zo doen. Ja we zijn een armzalig gezinnetje maar ik weet niet hoe ik dat nou eigenlijk moet veranderen.