013: ziekenhuis

Billie Davis pov
het is half negen ’s ochtends als ik hoor dat mijn gsm afgaat. Wie nu weer? Dan besef ik pas dat het mijn alarm is omdat ik vandaag naar het ziekenhuis moet. Ik duw het alarm af en sta recht. Ik hoor dat Louis een raar geluidje maakt en dan verder slaapt. Jessie slaapt ook nog zo te zien.
‘Jessie.’ Fluister ik zachtjes tegen haar. Geen reactie. Dat was te verwachten. Als Jessie vast sliep, was ze heel moeilijk wakker te krijgen. Het spijtige is dat ze tegen kietelen kan anders zou ik dat kunnen proberen. Ik duw wat tegen haar arm, maar ik weet nu al dat het niets gaat uitmaken. Hoe ga ik haar wakker krijgen zonder iedereen wakker maken? Dit is onmogelijk. Ik weet dat ik haar wel wakker zou krijgen als ik heel erg veel lawaai maak, maar dan is iedereen ineens wakker en dat is ook niet echt de bedoeling. Ik loop zachtjes naar de keuken en pak een glas water. Zachtjes sprenkel ik wat water in haar gezicht. Ook niks gekort. Dan de grote maatregelen. Ik gooi heel het glas water in haar gezicht. Ze gilt het meteen uit. Shit, nu is toch iedereen wakker. Ze kijkt me heel boos aan. De jongens schieten meteen in de lach.
‘Waar was dat voor nodig?’ vraagt Jessie boos.
‘Omdat jij niet wakker word van wekkers, kietelen en gepraat in uw oor. En dat het ondertussen al kwart voor negen is.’ Ze kijkt me even verbaasd aan. Ik trek mijn wenkbrauwen op. Ze is het vergeten. Geweldig. Dan snapt ze het uiteindelijk. Ze staat meteen recht.
‘Wat is het probleem eigenlijk?’ vraagt Tyler. Ik besef dat ik iets anders moet verzinnen. Want we konden nog heel de dag inkopen gaan doen, maar ik moet wel op tijd op mijn afspraak zijn.
‘Billie heeft een afspraak in verband met het appartement. En ik moet mee van haar.’ Ik knik en kijk haar dankbaar aan. Dat ik daar zelf niet was opgekomen.
‘oh oké. Gaan we vanavond nog uit?’ vraagt Louis.
‘Natuurlijk.’ Zeggen Jessie en ik in koor. We besluiten om meteen naar ons appartement te gaan anders duurt het te lang. We spreken af voor ’s avonds. We nemen afscheid van de jongens en gaan terug naar ons appartement. Daar douchen we snel en kleden ons om. We slaan het ontbijt maar eens een keertje over. Samen pakken we de taxi naar het ziekenhuis. Ik meld me aan en paar minuten later zitten we samen in de wachtkamer. Dan word ik geroepen. Ze nemen bloed en foto’s van heel mijn lichaam. Daarna zitten we nog een uurtje in de wachtkamer.
‘Billie Davis?’ roept één van de verpleegster. We staan op en volgen haar. Ze laat ons binnengaan bij een dokter. Ik geef hem een hand.
‘Billie Davis?’ vraagt hij ook nog eens.
‘Ja, dat ben ik.’ Zeg ik.
‘We hebben net de resultaten van het onderzoek. Ik heb ze net al even bekeken. Het is inderdaad duidelijk dat de leukemie terug is.’ Ik knik en hij kijkt weer op zijn blad.
‘Je hebt al een niertransplantatie ondergaan, klopt?’ Weer knik ik. Ik ben veel te zenuwachtig om iets te zeggen.
‘Oké, wel we hebben besloten dat we je de pillen gaan geven. Je zal regelmatig moeten langskomen voor onderzoeken om te zien of ze aanslaan.’ Ik knik. Dat is toch al een begin.
‘Is er veel kans dat het gaat aanslaan?’ vraag ik onzeker.
‘We hebben al een paar soortgelijken gevallen gehad en de meeste leven nog. Waar ik mee bedoel degene die ook nog op tijd enkele transplantatie hebben gekregen.’ Ik kijk hem niet-begrijpend aan.
‘Als de pillen aanslaan, moeten de organen die het zwaarst te verduren hebben gekregen worden vervangen. Snap je?’ Ik knik weer.
‘En wat zou dat bij mij zijn?’
‘Opnieuw een nieuwe nier en ook longen. We gaan je eerst beoordelen over hoe het verloopt met de medicatie en dan zetten we je op de lijst voor longen. Heb je familie die je een nier kunnen afstaan?’
‘Ik heb maar één tante en één nicht.’
‘Vraag of ze zich laten testen en ook vrienden kunnen zich laten testen. Maar wacht daar nog maar even mee. ‘ Hij geeft me een voorschrift voor de medicijnen.
‘Kom volgende week maar terug. Dan zouden we toch al resultaat moeten zien en als die er dan nog niet is, dan slaat het waarschijnlijk niet aan.’ Ik knik en sta recht. De dokter geeft ons nu allebei een hand en we gaan het ziekenhuis uit. Jessie en ik gaan eerst eten, dan inkopen doen en naar de apotheek. Daarna gaan we terug naar huis. We laden alles uit en vallen dan op de zetel. We hebben al verschillende dingen besproken over wat de dokter heeft gezegd. Ik heb toch wel een beetje hoop, maar probeer niet teveel hoop te hebben want dan word ik vast enkel teleurgesteld. Ik bel meteen Michelle om alles te vertellen. Ze is optimistisch en denkt meteen dat ik het nu wel ga halen. Als is dat helemaal niet zeker. Daarna maken we ons klaar om uit te gaan. Vanavond ga ik gewoon genieten van het leven en niet aan mijn ziekte denken.