012: nachtelijk gesprek

Billie Davis pov
Heel de tijd doe ik alsof ik slaap, maar ik heb nog geen moment de slaap te pakken gekregen. Ik denk constant terug aan daarnet. Louis die me kietelde. Hij maakt het me wel erg moeilijk. Ik probeer mezelf en hem te beschermen. Ik hoor hoe iemand recht staat en naar het balkon loopt. Ik duw me een beetje recht en merk dat Louis er niet meer ligt. Hij staat dan vast buiten. Ik voel me best rot omdat ik hem daarstraks heb genegeerd. Als ik via mijn ooghoeken naar hem keek, zag ik dat hij er best teleurgesteld uitzag. Ik sta recht en loop naar het balkon. Ik doe de deur zo zacht mogelijk open. Hij hoort me toch en draait zich om. Als hij ziet dat ik het ben, draait hij zich terug om.
‘He.’ Zeg ik zachtjes.
‘Hey.’ Antwoord hij.
‘Het spijt me van daarnet.’ Zeg ik. Hij kijkt me kort aan en haalt zijn schouders op. Ik ga naast hem staan. Zijn blik is gericht op iets in de verte. Dan draait hij zich om en loopt terug richting de deur.
‘Louis, wacht.’ zeg ik. Hij draait zich naar mij en nu heb ik goed zicht op zijn bloot bovenlijf. Hij kijkt me aan en wacht tot ik verder ga. Maar dat doe ik niet. Ik laat mijn ogen over zijn lichaam glijden. Hij lacht zachtjes.
‘Bevalt het zicht je?’ vraagt hij met een grijns. Ik bloos zachtjes.
‘Ja eigenlijk wel.’ Zeg ik en ik knipoog.
‘Het spijt me voor mijn gedrag van daarstraks.’ Zijn lach verdwijnt weer.
‘Ik snap het gewoon niet.’
‘Ik denk dat ik gewoon mezelf probeer te beschermen om gekwetst te worden.’
‘En waarom zou je dat doen?’
‘Ik weet niet. Het gebeurde vanzelf en ik wou het helemaal niet. Nu voel ik me echt schuldig.’ Ik kijk naar de grond.
‘Het is niks. Ik snap het wel. ‘ Ik trek mijn wenkbrauwen op.
‘Oké, misschien niet, maar het maakt niet uit. Kon je niet slapen?’ antwoord hij lachend. Ik schud mijn hoofd.
‘Nee niet echt, jij ook niet blijkbaar?’
‘Nee. Ik merk wel dat je met iets zit, maar ik zie ook dat je het niet wil vertellen. En dat begrijp ik wel. Als je er klaar voor bent om het te zeggen, mag je het mij altijd vertellen.’ Ik staar hem verbaasd aan. Ik had echt niet verwacht dat hij door zou hebben dat er iets was. Ik knik en ik onderdruk een geeuw. Louis lacht zacht.
‘Kom, je bent moe. We gaan terug slapen.’ Hij geeft me nog een knuffel en dan gaan we terug naar binnen. We kruipen allebei ons bed terug in. Na een paar minuten val ik toch terug in slaap.