010: hope, faith, love

Billie Davis pov
Ik pak mijn koffer en leg het op bed. Ik pak er snel een shortje en een lang t-shirt uit. Ik wil kost wat kost vermijden dat iemand mijn litteken ziet van mijn niertransplantatie. Ik loop naar de badkamer en haal alle make-up van mijn gezicht. Daarna loop ik naar de keuken en pak een groot glas water. Uit mijn medicijnentas pak ik alles wat ik moet innemen voor ik ga slapen. Het is nogal veel dus af en toe moet ik even wachten. Jessie komt de keuken in. Ik zie dat ze hetzelfde als mij heeft gedaan. Ze heeft niks van make-up meer op. Meestal zie zelfs ik haar niet zo. Ze staat daar op mij te wachten.
‘Jessie, ik moet je eventjes iets te vertellen.’ Zeg ik op een serieuze toon.
‘Wat scheelt er?’ vraagt ze terwijl ze zich even op een stoel zet.
‘Er is nog een reden waarom we naar hier zijn gekomen en ook waarom zo snel. Na het nieuws heb ik op de computer wat opgezocht. Er is hier een ziekenhuis in Londen die een proefmedicijn testen tegen leukemie. Het is nog niet bewezen dat het helpt, maar ze hebben toch al redelijk wat vooruitgang geboekt. Ik heb meteen gebeld. Ik moet morgen op onderzoek. Misschien mag ik gratis het medicijn testen.’ Ze kijkt me aan en is voor één minuut sprakeloos.
‘Sorry dat ik het je niet eerder heb gezegd, maar ik wou je niet teveel hoop geven. En ik probeer zelf ook niet teveel hoop te hebben voor als het niets word. ‘ Ik zie de tranen in Jessies ogen staan.
‘Oh meisje, ik ben zo blij dat je het niet heb opgegeven. Het is toch een klein beetje hoop. Wat uur moet je gaan?’
‘Ik moet daar tegen 10u zijn dus ik moet morgen wel op tijd weg. Maar ik wou je vragen of je mee wou gaan? Ik wil niet alleen gaan.’
‘Natuurlijk meisje, ik ben er voor je.’ Ze staat recht en geeft me een knuffel.
‘Zullen we morgen anders zeggen dat we inkopen gaan doen want we hebben niets in huis? En na het ziekenhuisbezoek zullen we dat ook echt moeten doen.’ Stel ik lachend voor. Ik vond het verschrikkelijk om een geheim voor Jessie te hebben. Ik ben zo opgelucht dat ze meegaat. Ze pakt mijn hand vast en we gaan terug naar de jongens.