Hoofdstuk 1

Het was 1874 toen mijn man me achterliet, alleen. Ik had alleen mijn allerliefste dochter nog. Cristina. Zonder haar had ik niks meer en ik wist dat het niet voor lang duurde. Ik was slecht, moest gedood worden en ik hoopte dat mijn dochter mijn lot niet zou volgen. Dat het met haar anders zou aflopen.

Met haar beste vriendin Fioré leefden wij samen in een klein plaatsje onder Richmond in een kleine boerderij. Tot die ene dag die de hele familie uiteen scheurde. Ze hadden mij bezig gezien en mij veroordeeld tot op de brandstapel. Nog voordat ze me mee konden nemen zag ik een goede vriend van de familie die ik gesmeekt had om de meisjes mee te nemen. Ze waren nog maar net achttien en ik wilde niet dat zij net zo zouden eindigen als ik. Verbrandt.

De goede vriend nam ze mee, verzekerde dat ze veilig zouden zijn. Ik wist dat hij ze veilig zou houden en dat ze haar niet zouden veroordelen, hoewel ik niet helemaal zeker was van die dienst. Wel zou ik weten dat mijn leven een erfenis met zich mee zou brengen die niemand ongelukkig zou laten. Ze konden door leven. Ze zouden naar een andere plek gaan, ver weg van hier.

Ik eindigde op de brandstapel, dat was niet te voorkomen. Gelukkig kreeg Darren mijn dochter op tijd weg. Ik wist dat ik zou voortleven in haar vrede, haar blijdschap. Ik hoopte maar dat zij niet zo zou worden als ik, en ik zal haar voor altijd bijstaan, met haar mee reizen. Zij zou blijven bestaan.

Daarom is dit het verhaal van mijn dochter.